Zondag 19 juli: Page (Vlottocht op de Colorado rivier)

Na lekker geslapen en ontbeten te hebben, boeken we een extra dag bij in Page. Zo hebben we wat meer tijd om de dingen te doen die we van plan waren. We boeken ook meteen een hotel voor de dag daarop, dan hebben we dat ook weer gehad.
We willen een vlottocht (floattrip) maken op de Colorado rivier in Glen Canyon en we willen graag Antelope Slot Canyon zien. Dat moet echt heel erg mooi zijn. We zijn te laat voor de vlottocht in de morgen, dus dan maar in de middag. We wilden liever in de morgen omdat de zon dan niet zo sterk is, maar het kan niet anders. De dag erop willen we dan Antelope Slot Canyon zien.
We spreken af dat Jannie even beide tours gaat reserveren (de winkeltjes zijn vlakbij) en ik zal de reisblog bijwerken. Een half uurtje later is het geregeld. We gaan om 12:30u. Om de tijd te overbruggen willen we even lekker gaan zwemmen in Lake Powell. We stappen de auto in en gaan rijden. Zoals bij elk park vragen ze ook hier entree voor, maar wij hebben de Beautifull America Pass waardoor we gratis in alle nationale parken in Amerika mogen. Handig zo'n pasje. We rijden en we zoeken, rijden en zoeken nog wat meer.... Lake Powell ligt vlak voor onze neus, maar we kunnen niet bij de oever komen! Er zou ergens een strand moeten zijn en we hebben het in de verte ook zien liggen, maar we krijgen de weg er naartoe niet gevonden. Omdat we maar 1,5 uur hadden totdat de vlottocht zou beginnen besluiten we gefrustreerd en totaal niet afgekoeld terug te rijden naar Page. Wat slecht aangegeven zeg! In Page kopen we nog wat broodjes voor onderweg en melden ons bij de touroperator.
Niet lang daarna komen er 3 grote bussen voorrijden. Onze bagage wordt gecontroleerd op wapens en explosieven en dan mogen allemaal instappen. Voor vertrek had ik nog snel even een tabletje ingenomen tegen zeeziekte, mezelf kennende voor wat betreft watertochtjes....
De bus brengt ons via de hoofdweg eerst over een zandpad. Na een tijdje komen we bij een afrastering. Dit deel van de roiute is dus alleen toegankleijk voor de tourbedrijven en het perssoneel van de Glen Canyon Dam. Opeens rijden we een krappe tunnel in die ons naar de dam zal leiden. De tunnel is 3 kilometer lang, gaat heel steil naar beneden en aardedonker! Het enigste wat je ziet is het kleine stukje dat verlicht wordt door de koplamp van de bus. Je moet geen last van claustrofobie hebben! Dan ineens: veel daglicht en kijken we vanaf de voet van de dam tegen de dam aan. Wat een majesteus gezicht! Helemaal onder de indruk stappen we uit en kijken wat rond.

Het water is mooi helder en donkergroen van kleur. Ondanks dat je dicht bij het water zit, is het er toch best warm. We krijgen allemaal een bouwhelm op lopen naar het opstapbordes. Die moeten we op omdat we ons officiëel op het werkterrein van de Glen Canyon Dam bevinden.

Eenmaal beneden gaan de helmen weer af en we stappen in een van de drie vlotten die op het water drijven. Het zijn grote vlotten met elk 4 pontons en een joekel van een buitenboordmotor erachter.
We gaan onderweg en het is echt ontzettend leuk om op deze manier de canyon te bekijken.

We moeten ons wel goed insmeren want de zon is erg fel. Het varen gaat heel erg rustig en gemoedelijk.

Je hebt ruim de tijd om alles goed te bekijken en te fotograferen en ondertussen verteld onze gids Rory allerlei historische, grappige en interessante weetjes. Ze staat ook open voor vragen en we maken daar ook dankbaar gebruik van.
De tocht is fantastisch! Ergens op de helft wordt het vlot aan land gezet en kunnen we uitstappen voor een sanitaire stop en om de petrogliefen te bekijken. Dit zijn tekeningen die duizenden jaren geleden door de indianen in de harde rots zijn gekrast. Er staan jagers, reebokken, herten en allerlei symbolische tekens op. Erg leuk om te zien.

Dan is het tijd voor een duik in de Colorado rivier...naja...tot m'n middel dan. Het water is echt ijskoud en hoe warm je het ook hebt...als je eenmaal in de rivier staat is het toch wel érg koud. Ik besluit tot m'n middel erin te gaan en dan m'n bovenlijf af te koelen door er wat water overheen te scheppen. Een duik gaat me nét iets te ver. Andere metgezellen nemen wel de duik en komen met een verschrikte blik weer boven. Ook zij hadden de temperatuur van het water iets overschat :-)

Jannie en ik stappen weer op het vlot en gaan het broodje opeten dat we eerder die dag hadden gekocht. Inmiddels was de temperatuur wat gedaald en zaten we niet meer vol in de zon. Ook was er een zacht briesje op gaan steken.Daar zaten we dan. Heerlijk weer, prachtige omgeving, lekker broodje. Een moment om nooit meer te vergeten.

Op het laatste stuk werdt de buitenboordmotor aan het werk gezet. Het gas ging open, het vlot helde achterover en het water spetterde om ons heen.

Gelukkig zaten we achteraan op het vlot want de mensen die voorop zaten kregen de ene golfslag na de andere over zich heen. Ze waren helemaal doorweekt en het water was nog steeds érg koud! Wel heel erg leuk allemaal en een leuke afsluiting van de tocht.

Uiteindelijk kwamen we bij de eindbestemming, stapten we van het vlot af en weer terug in de bus die ons naar Page zou brengen. In de bus was het aardig stil. Veel mensen hadden een flinke dut gekregen en lagen tegen alkaar te slapen. Behalve Jannie...die was nog volop aan het kletsen...maar ze had snel door dat ook ik inmiddels wel een tukje wilde doen.
We kwamen weer mooi op tijd aan in Page en gingen met de auto terug naar het hotel. Daar even lekker gedoucht en zijn we gaan eten bij een mooi restaurant. Nou is de bediening in Amerika altijd 'overdreven' vriendelijk, maar deze meneer sloeg toch echt wel alles. Het geslijm druipte ervan af! Jannie vondt hem maar een kwal. En ja, daar was ik het wel mee eens! Verder prima, maar waar het eigenlijk om ging...het eten....dat ging dus niet goed. De frietjes waren op, dus kregen we maar aardappelschijfjes. De aardappelschijfjes hadden ze zelf al zo pittig gekruid dat Jannie er geen raad mee wist. Ik vond het wel lekker, maar ja...ik eet pittigere sambal dan een indonesiër. Verder was'ie een aantal keer vergeten de dingen te brengen die we besteld hadden. Die vent snapte er helemaal niks van. Het was wel erg lekker allemaal maar dus niet zo goed bediend.
Maarja...toen was het payback-time! De rekening moest betaald worden.....en dan kan je in Amerika laten zien of je de bediening goed vond ja of nee. Héhé....de fooi dus mooi door de helft hé! Die vent had de hele avond staan slijmjurken voor 3 dollar. Tja..don't fuck with us!
Daarna rustig terug naar het hotel gewandeld en moe maar voldaan gaan slapen. Het was een geweldige dag en morgen moeten we vroeg op om Antelope Slot Canyon te gaan bekijken.