Zaterdag 25 juli - Escalante Grand Staircase & Bryce Canyon National Park

Een flink stuk rijden nog naar beide parken die op elkaar aansluiten. Eenmaal onderweg wordt de lucht donker en komt er een onweersbui aan. Dan maar eerst naar het verder gelegen Escalante, want om nu met onweer Bryce te gaan verkennen. vooral Jannie ziet dit niet zo zitten. Op weg naar Escalante volgt de bui ons op de voet, we maken er een Subway-broodjes dag van. Telkens als we honger hebben of moeten plassen, stoppen we hier :-) Escalante is eigenlijk te groot om ergens in een oogopslag te zien: het is de trapsgewijze opbouw van meerdere nationale parken - met bijbehorende kloven - bij elkaar. Toch is de bergachtige omgeving waar we door rijden heel mooi om te zien en als we bij een bepaald uitzichtpunt komen, is het helemaal fenomenaal. Hier zijn we net op tijd om foto's te maken, daarna barst de bui weer los. Het zand stuift hier behoorlijk op. Op het bordje staat 'uitzicht naar voor altijd', zo ver kun je hier wegkijken. We keren om, om op onze weg terug Bryce te gaan verkennen, het is inmiddels al rond een uur of vier 's middags. We gaan weer door de bui heen, over een typisch Amerikaanse weg, langs typisch Amerikaanse dorpjes, de zon schijnt inmiddels en we draaien eens een keertje echte Amerikaanse country muziek op de radio. Bryce is prachtig! Er zijn verschillende uitkijkpunten, er is met de auto goed doorheen te rijden en we kiezen enkele punten uit om te gaan zien. Het is het einde van de middag, de zon staat heel mooi en het is ook niet meer zo warm dus we kunnen tenminste lekker gaan wandelen. Iets wat ik dacht dat we de hele dag zouden doen, maar zo zie je maar, het is nooit zoals je denkt dat het gaat, door het weer was dit niet mogelijk. Hoewel we die ochtend ook nog even een korte klim naar boven hadden gemaakt bij prachtige rood-oranje rotsformaties vlak voor Bryce, eigenlijk te eng voor Jannie met al die losliggende kiezels die wegschuiven als je erover loopt om naar beneden te gaan.. Maar met Bram erbij lukte het wel. Vooral het uitzicht op het amphitheater in Bryce had ik niet willen missen, sunrise, sunset en inspiration point kijken hierop uit. Ongelooflijk! Het meest uiterste punt is Rainbow Point, een mooi uitzicht maar help, ik hoor onweer! Jannie hield het hier dus niet zo lang vol. Bram wilde nog naar de Natural Bridge, een schitterend soort boog door de natuur gevormd, zoals we in Arches zagen. En bij zonsondergang stonden we bij Inspiration Point, wat Jannie graag wilde zien. Geweldig mooi. En grappig, want helemaal niet zo druk - we zagen iedereen bij Sunset Point (zonsondergangpunt) even verderop dringen, terwijl wij iets heel moois voor onszelf hadden. Supergaaf, Bryce, want heel goed te overzien. Op onze weg uit het park ziet Bram ineens wild dichtbij, ze grazen lief in het hoge gras nu de zon bijna weg is. Met de camera in de hand gaat Bram voorzichtig steeds dichter en dichter bij, totdat hij er nog maar een paar meter vanaf is. Bij de ingang van het park is het lekker toeristisch, we gaan hier kijken of we kunnen eten en struinen nog even langs de winkeltjes, al hebben ze hier niet zoveel bijzonders. Toen we het park inreden zag ik al dat hier een rodeo zou zijn, dat is wel leuk om mee te pikken natuurlijk. We konden op het geluid afgaan, want er werd flink bij omgeroepen op zijn Amerikaans.. fire in the hole! is de gevleugelde uitspraak als er een stier de ring ingaat. De man die de stier moet afleiden als het gevaarlijk dreigt te worden, verkleed als een gek soort clown, duikt elke keer weg in zijn rode ton zodra het dier op hem afkomt! Nouja, zeg ik tegen Bram, dat is ook niet echt te hulp schieten, wel? Sommige stieren zijn te wild als ze in de kooi zitten, die laten ze dan maar gewoon vrij en weer naar achteren in het weiland gaan, zo rouleren ze met een aantal stieren. De meeste cowboys houden het inderdaad niet zo gek lang vol, een kwestie van seconden, hoewel een van hen het denk ik ongeveer een halve minuut tot een minuut uithoudt, hij krijgt een groot applaus. We gaan eten! Niet hier, want hier is het erg druk in de paar restaurants die hier zijn en we moeten nog terug rijden naar ons hotel in Cedar City. Langs de snelweg vinden we al snel een steakhouse, een gezellig familierestaurant, waar we prima eten en bijkomen. Als we terug in de auto stappen, zien we vuurwerk op de plek van de rodeo waar we waren. Mooi! Het is inmiddels ook helemaal donker, de sterren schijnen, verder is de weg helemaal donker, op enkele reflectiepaaltjes na. Bram rijdt maar met groot licht, tenzij we tegenliggers hebben, want er is gewoon helemaal niets te zien hier, terwijl er toch veel bochten zijn. De tomtom is echt fijn, want we weten in ieder geval dat we wel de goede kant opgaan. We zijn even voor 12 uur terug in Cedar city, een leuke dag gehad, nu tijd om te gaan slapen!