Maandag 20 juli: Page, Arizona(Antelope Canyon) - Monument Valley, Utah- Moab, Utah

Vroeg uit de veren van ons niet zo geweldige bed, waarin we toch wel goed slapen. Want we gaan naar de Antelope Slot Canyon, de tour van 8 uur s morgens hebben we want we moeten nog een heel stuk rijden vandaag, maar willen deze bijzondere Canyon niet missen. Sinds ik de videoclip van Britney Spears, het nummer I'm not a girl... not yet a woman (wel een lekker nummertje ook) zag, die in deze canyon is opgenomen, was ik hier al van onder de indruk en toen ik zag dat dit ook in Utah ligt, dacht ik geweldig!! dit wil ik zien!! Bram wilde dit net zo graag, dus daar waren we het snel over eens.

We gingen met een speciaal hiervoor gebouwde jeep, leek het wel, eerst tien minuten over de snelweg met een rotvaart (daar ging mijn kapsel voor die ochtend ;-)) en daarna nog een stuk offroad dwars door de woestijn. Cool!! Want je mag hier niet meer zonder begeleiding komen, ze zijn bang dat dit teveel beschadigingen zou opleveren.Er waren nogal wat mensen die hier spontaan hun namen maar in de muren gingen krassen, eeuwig zonde natuurlijk. Het is een unieke kloof, waar je doorheen kunt lopen en naast dat er een aantal films en tenminste een videoclip is opgenomen, is National Geographic hier ook kind aan huis. De tours worden georganiseerd door Navajo indianen, het is ook hun terrein dus ze mogen het ook zelf bepalen hoe ze alles beheren. Nouja, prima, onze gids heette Sunny en hij had ook wel een zonnig karakter.

Vooral foto's maken staat hier centraal omdat het zulke unieke, mooie beelden oplevert, maar dan moeten je camerainstellingen wel kloppen. Bram is het beste jongetje uit de klas met zijn camera, Sunny vraagt elke keer of hij Brams camera even mag om een voorbeeldfoto te maken van een bepaalde mooie plek. Met de juiste, extra lange sluitertijd zijn de resultaten inderdaad verbluffend.

Maar ik wil niet alleen maar door de lens hiernaar kijken, dus ik geef mijn ogen goed de kost, kijk omhoog naar de smalle opening van licht ver boven ons hoofd en luister naar de verhalen dat als hier water door heen komt stromen, ineens, dit ook heel erg gevaarlijk is. Zogenaamde flashfloods zijn dit, als er elders regen valt, komt dit ineens de canyon instromen en is ontsnappen niet meer mogelijk. Maar bij ons is alles heel droog, we lopen ook gewoon op zand, niet op modder ofzo. Het niveau van de vloer van zand is dus afhankelijk van de waterstand elders.

Deze canyon is ontdekt door een spelend Navajo meisje, ergens begin 1900. Het ligt ook heel afgelegen, maar de steen in deze canyon is honderden miljoenen jaren oud en heel glad om te voelen. Mooie golvende vormen zie je erin.

Van Rory, onze bootgids van gisteren, weet ik inmiddels dat deze steensoort ook naar de Navajo indianen is genoemd. We hebben na de tour van Sunny nog twintig minuten de tijd om zelf weer terug te lopen (verdwalen kan hier niet, het is maar een kort stukje en de weg heen is ook weer de weg terug... mijn nachtmerrie om in een grot of ergens anders te verdwalen en nooit meer levend terug te keren hoeft hier dus geen werkelijkheid te worden - kan niet!), deze tijd vliegt voorbij en er zijn met andere groepen in de kloof ook maar een beperkt aantal momenten waarop je een goede foto kunt schieten, maarja, dat vinden we niet zo erg, we hebben een aantal hele mooie foto's ertussen zitten in ieder geval - van Bram niet alleen van Sunny!

Voor onze tour hadden we al iets ontbeten, bij ons hotel (dat zat er gelukkig wel bij inbegrepen, want de kamer was het in ieder geval niet waard, het zwembad was ook ieniemini), we eten nog wat fruit en drinken nog wat koffie/thee en dan maken we ons op om naar Moab te rijden. Een flink stuk, waarbij we ook nog via Monument Valley rijden, een highlight dat we zéker niet willen missen. Tijdens de rit vraagt Bram of ik ook een stukje wil rijden en het lijkt me toch wel leuk, dus ik stem in. De auto wordt aan de kant gezete en we wisselen van steoel. Eerst vindt ik het een beetje eng, maar toch ook wel heel erg spannend. Na een tijdje is het enge eraf en scheur ik lekker over de amerikaanse snelweg!

In de verte zien we de bekende rode rotsen al opdoemen, met de snelweg kom je er gewoon langs, maar we willen echt het park in om dit van dichtbij te bekijken.. ja, we zijn nog niet moe van al die rotsformaties en steen-vergezichten :-) Zeker dit spreekt tot de verbeelding, omdat hier talloze films zijn opgenomen en daarnaast is het gewoon een icoon van het Zuidwesten geworden, ook door de Marlboro en Camel reclames. Onze NP pas is hier niet geldig, de Navajo hebben dit in eigen beheer en vragen een luttel bedrag van 5 dollar per persoon om het park in te kunnen, met auto en al. Hierna kun je met je eigen auto lekker offroad langs alle bekende rotsen rijden en van het uitzicht genieten.

Het is weer lekker warm - what else is new - maar dat mag de pret niet drukken, want wat is dit gaaf om dit met eigen ogen te zien!! Ongelooflijk.

Er ligt hier ook een hotel hoog op de heuvel (maar valt in het niet bij al deze enorme rotsen, niet te bevatten hoe groot(s) deze eigenlijk zijn) en wat een uitzicht heb je hier.. je kijkt recht op een van de Wereldwonderen, zonder ook maar iets anders wat je blik ervan afleidt. SUPER!!

We zijn hier wel een paar uur zoet, met alles bekijken, foto's nemen en bewonderen, ook vanaf het terras van het voorgenoemde hotel. Alles is rood hier, de rotsen, het zand, de mieren die bij mijn sandalen zo tussen mijn tenen lopen: 'ieieieieie, weg, weg...!'

Rond vier uur rijden we hier vandaan, maar we willen ook wel wat gaan eten, want na ons ontbijt hebben we niets meer gehad. Het superdeluxe hotel had niet zoveel soeps te bieden, viel vies tegen. We rijden door een prachtig landschap en zien in het plaatsje Mexican Hat waarom het hier zo heet: een rotsformatie die lijkt op een mexicaanse hoed, genaamd The Hat Rock. Zoiets heb ik nog nooit gezien! Niet alleen rotsformaties ('de Olifant', 'de linker want' 'de rechter want'), maar ook plaatsjes zijn hier vaak genoemd naar iets waar het op lijkt, grappig is dat. Op een gegeven moment zie je het er ook precies in en ga je zelf ook associeren. Ik denk dat het voornamelijk de Indianen zijn geweest die dingen zo benoemen, vroeger al, en dat het daarna naar het Engels is vertaald, maar de Amerikanen lijken deze traditie overgenomen te hebben, want toen we in de boot zaten hoorden we namen als 'Pacman's Geest' - naar een computerspelletje dus - en in de Canyon vanmorgen was een King Kong te zien - naar een film, dus in deze tijd doen we het precies zoals vroeger.

Anyway, time to eat en hoewel 'de Mexicaanse hoed' een heel klein plaatsje is, zien we wel het woord steak opdoemen en een groot aanlokkelijk vuur buiten. De lucht wordt ook donker, er komt vast een bui aan. Het is pas vijf uur maar we hebben honger alsof het acht uur is. Dus ja, hier stoppen we. Het vuur is de grill waarop het vlees gelegd gaat worden - oeioei Bram krijg ik hier niet weggesleept voordat hij hier gegeten heeft. Ik bestel gegrilde kip en Bram dus steak en hoewel ze nog een beetje moeten opstarten met alles, is het wel leuk om dit zo allemaal aan te zien als buitenlander. Er zijn ook veel locals aanwezig, beetje stamkroeg ook hier. Grappig, de eigenaar heeft echt een Wrangler spijkerbroek aan, een mooi gestrekenoverhemd,een cowboyhoed op en een stofdoek om z'n nek (dit zie je dus niet alleen in films, dit is dagelijks kloffie voor deze mensen!).

Een man komt met een enorme vrachtwagen sla en vlees bezorgen, ja, wat wil je, ze zitten hier hartstikke afgelegen en het is gewoon net een toneelstuk waar je naar zit te kijken. Er wordt niks gezegd, maar iedereen doet ongestoord zijn ding; of dat nu de tafeltjes droog vegen is na de korte onweersbui van net, of de barbecue/grill klaar maken om straks vlees op klaar te maken, de pakbon van het zojuist geleverde nakijken en tekenen, of even nog snel een sigaretje roken voordat je de hele avond moet werken met drankjes brengen en bestellingen opnemen. Leuk om naar te kijken. Brams oog wordt toch vooral getrokken naar 'de swinging steak' (zo heet het hier).. de grill wordt handig door het vuur heen geschommeld, waardoor het niet kan verbranden en toch gaar wordt. Gelukkig krijgen we ons eten dan toch nog redelijk snel geserveerd en het is echt heerlijk, met bruine bonen - capucijners? - erbij, sla en geroosterd brood, ook van de grill. Mjammie, dit smaakt echt goed!

We gaan weer helemaal opgeknapt op weg en dat is maar goed ook, want we hebben nog een flink stuk te rijden. Prachtig, afwisselend Navajo landschap komen we weer tegen, een dustdevil (mini tornadootje van zand dat opkringelt naar boven) en we zien de Vallei van de Goden met een schitterende lucht erachter.

We komen dan uiteindelijk kwart over acht, half negen ongeveer in Moab aan, na een schitterende zonsondergang voor ons gezien te hebben en ook herten in het wild. (huidige stand van wild gezien onderweg: 1x een coyote bij Tusayan, konden we net ontwijken met de auto!!, 2x een eekhoorn, 3x een hert/rendier of elk zoals het hier heet).

Ja, de tomtom gaf aan dat we om kwart over negen, half tien zouden aankomen. Vreemd.. we praten wel iets over tijdsgrenzen maar denken er niet echt over na. Het is vakantie, dus als ik teveel moet nadenken over iets zeg ik steeds, ja, maar het is vakantie ;-) We zijn echt heel moe, hebben voor de verandering een luxe hotel, echt een kamer zoals je die in Nederland aantreft als je een hotel boekt en zijn echt heel moe. Ik wel tenminste! Dus we slapen heerlijk vast, na gelijk nog maar een nacht bijgeboekt te hebben want hier is het echt mooi, we hebben zowaar uitzicht op de bergen vanuit ons raam!