Vrijdag24 juli - Salt Lake City (BonnevilleSpeedway)- Cedar City

Vandaag reizen we terug naar het zuiden, door de Great Salt Desert, maar niet voordat we gezien hebben waar we deze reis naar het noorden eigenlijk voor gemaakt hebben: de zoutvlakten van de Bonneville Speedway. Zoals gezegd al eens op Top Gear gezien: een enorme witte zoutvlakte waar je van oudsher mag racen zonder dat daar ook maar een enkele beperking qua snelheid of rijrichting of soort voertuig bij komt kijken. We rijden de stad uit, zien het grote Salt Lake - zoute meer - waar de stad zijn naam aan dankt en gaan op zoek naar dit stukje woestijn, waarvan we niet precies weten waar het ligt, maar het moet ergens langs de snelweg tussen Salt Lake City enWendover liggen. Eerst groeit er hier en daar toch nog gewoon gras, maar uiteindelijk rijden we door een witte vlakte, wat oogt als sneeuw of ijs maar in werkelijkheid allemaal zout is. Je ziet steeds sporen van auto's die zo van de weg de vlakte in gereden zijn, maar er is nog een berm om overheen te gaan en zou dat zomaar mogen..? Dan komen we bij een uitkijkpunt die de exacte plek aanwijst. Cool! We maken hier wat leuke foto's (men neme een strakblauwe lucht, een rood wit gestreepte paraplu uit de parkeergarage van Salt Lake City meegenomen (oeps), een enorme witte zoutvlakte, twee heel springlustige toeristen, de jongen wat meer dan het meisje, een statief en een camera met zelfontspanner; roer ze door elkaar en je hebt hele leuke foto's als aandenken!). Het beest is los in Bram en we rijden zo van het uitkijkpunt een stuk de vlakte in, jeehaa, dit is leuk! We zijn al best ver van de weg en het zout is hier zoals in de woestijn echt ingedeeld in kadertjes. Hierna rijden we naar het echte circuit, op een gegeven moment houdt de weg op, zie je wat pionnetjes staan en is het racen geblazen!! De auto kan niet harder dan 180 km/uur, stelt Bram vast. Ook ik rijd een stukje en het is gek, ik heb geen enkel idee hoe de weg loopt of waar ik heen moet. Ik zie sporen van banden die naar rechts buigen en heb het idee dat ik dat ook maar moet doen, maar dat hoeft niet en ik rij nog een stuk rechtdoor - of wat ik denk dat rechtdoor is. Ik ben al mijn gevoel voor oriëntatie kwijt maar het is wel gaaf om te doen! Zolang je de spaarzame pionnen en de andere voertuigen (maar het is niet druk) maar links van je houdt, dan is het goed. Gaaf!! De rest van de dag brengen we ook nog in de auto door, we hebben een lange reis te maken. Op een gegeven moment was het heel spannend of er wel een tankstation zou zijn na ons avontuur op de Bonneville Speedway, want hier was wel wat benzine aan op gegaan, maar gelukkig deed het 'plaatsje'Lages Station zijn naam eer aan en was er een tankstation. Een amerikaan sprak ons aan en vroeg wat dat wittezand op onze auto was. 'Dat is geen zand, maar zout!', reageerde we. Ze keken ons verbaasd aan en we vertelden dat we op de Bonneville Speedway geraced hadden. Ze waren helemaal onder de indruk! Hoe hard hadden we dan wel niet gereden? Bram zei: 'Pedal to the metal', '120 miles/hour'. Ze lachten en zeiden 'that's awesome!'. Maarre, dat zout zat mij niet lekker, ik was bang dat het de lak op de auto zou aantasten, ook met al die zon, en toen een jongen hier er ook al over begon, wilde ik zo snel mogelijk door de carwash. In Ely (eindelijk weer een beetje bewoonde wereld door uren in de auto door de groene prairiewoestijn) vinden we een carwash en na enig gehannis met dollarbiljetten die gladgestreken in de automaat moeten, lukt het ons. Ik eet het Subway broodje dat ik had laten inpakken, smaakt goed! Je moet hier echt rekening houden met het feit dat je urenlang niets tegenkomt. Ik wist wel dat de VS een enorm groot land is, maar ik had toch verwacht dat er regelmatig servicepunten zouden zijn met fastfoodketens en benzinepompen. Hier, in dit land waar gemak de mens dient, je niets bent zonder auto en iedereen eigenlijk altijd teveel eet (okee, ik maak het lekker zwart wit nu). Nou, mooi niet dus. Afgelegen gebieden zijn hier echt afgelegen, wat natuurlijk ook fijn is omdat het je uitzicht op de natuur en weide vlakten niet verpest, maar je moet er wel rekening mee houden. Genoeg benzine, genoeg water, eten, en elke keer als het kan in een bepaald plaatsje, plassen. Dit laatste geldt dan vooral voor mij, haha. Het is een mooie dag, het regent en onweert ook nog wel even - natuurlijk net als wij de carwash uitkomen, maargoed de auto is nu van alle kanten tenminste wel zoutvrij. 's avonds rond acht uur komen we in Cedar City aan, we hebben het gewoon gehaald, ons doel! We eten in een tentje waar je zoveel kunt eten als je wil en hier maken we handig gebruik van. Zo rond als een tonnetje rollen we in bed.