Phoenix: Laatste dag voor vertrek

Vandaag was onze laatste dagin Amerika.Vanmorgen hebben welekker uitgeslapen en zijn de auto gaan wegbrengen.We kregen geen opmerkingen, maar dat kan nog komen als ze de auto gaan wassen, want onderweg naarLos Angeles hebben we op de snelweg een grote emmer geraakt dieineens van een aanhangwagen loskwam.We reden ongeveer 120 km/uen ikhad niet genoeg plaats om uit te wijken, dus ik ben er maar vol overheen gereden. Toen we in Los Angeles aankwamen zagen we dat er een flinke witte veeg op de bumper zat,maarhet was niet echt heel erg goed zichtbaar want de auto was inmiddels erg vies gewordentijdens onze reis.Bij het inleveren van de auto kregen we geen opmerkingen dus we zijn maar gegaan. Misschien horen we er achteraf in Nederland nog wat van. We zien wel.

Jannie heeft lekker bij het zwembad gelegen met een boek en tijdschrift en ik heb wat zitten internetten en een film gekeken. Een erg relaxte dag dus. We hebben net lekker wat gegeten en hadden daarvoor de koffers al ingepakt. We moeten dus vroeg naar bed om morgen fris in het vliegtuig te kunnen stappen. We hebben en geweldige vakantie gehad hier en gaan met veel tegenzin weer terug naar. Nouja....niet helemaal natuurlijk, het is ook heel erg fijn om alle familie en vrienden weer te zien na een maand en we verlangen ook wel weer naar ons eigen bedje en geen gezeul meer met koffers en andere bagage.

We hebben net heerlijk gegeten en daarvoor al de koffers gepakt. We hebben allebei een dubbel gevoel: aan de ene kant wil je graag blijven want het is zo fantastisch hier ne aan de andere kant wil je ook wel weer terug om je familie en vrienden weerte zien. En natuurlijk Timo en ons eigen bedje. Het is toch wel een heel gezeul met die koffers en bagage elke dag.

Maar, het was een fantastische vakantie! We hadden graag noch veel meer tijd gehad om meer dingen te gaan bekijken of om te doen. Het land is zo divers dat er ontelbare mogelijkheden zijn hier. 4 Weken is lang, maar eigenlijk ook veel te weinig.

Ik moet gaan afsluiten want Jannie ligt al in bed en roept al 3 keer dat ik moet stoppen en dat we gaan slapen. Dus voor de laatste keer: de groeten uit Amerika!!
We zien jullie binnenkort weer in Nederland.

Bedankt voor jullie leuke berichtjes tijdens onze reis. Het is erg leuk om de reacties te lezen en ook om een beetje op de hoogte te blijven hoe het daar gaat.
We hebben niet altijd tijd gehad om de verhalen te schrijven (vooral de laatste 2 weken van de vakantie) maar we beloven dat we in Nederland de reisverhalen nog aanvullen. Het zit immers nog vers in het koppie.

Voor de geïnteresseerden:
Morgenvroeg om 7:00 uur vertekt ons vliegtuig naar Atlanta en vandaarvliegen we door naar Brussel. In Brussel pakken we dan de trein naar Helmond (ik denk Helmond Centraal). We komen rond 9 uur aan in Brussel en dan is het ongeveer 3 uur reizen met de trein. Ik verwacht dat we rond 11 á 12 uur in Helmond zullen zijn. Als iemand wil bellen met vers nieuws (is het jongetje geboren bijvoorbeeld??) dan zijn we mobiel bereikbaar.

Doei!!!

Bram en Jannie

Las Vegas (2)

Dinsdag 28 juli - Las Vegas

Vandaag zouden we het tweede deel van The Strip gaan bekijken, met New York New York als hoogtepunt. Maar omdat we de dag ervoor al zoveel gelopen hadden, hebben we maar een rustdag ingelast. Jannie is lekker met een goed boek bij het zwembad gaan liggen en ik heb me aangemeld bij een wellness-salon voor een ontspannende massage. Lekker rustig aan dus. 's Avonds hebben we een heerlijk diner gehad in het 'Top of the World' restaurant. Dit restaurant zit in het bovenste deel van de Stratosphere toren en de wanden zijn helemaal van glas. Je kunt dus tijdens het dineren over heel Las Vegas uitkijken. Prachtig om te zien en erg knus. Het restaurant draait bovendien ook nog eens, dus we hebben een 360 graden uitzicht gehad over de hele stad tijdens ons diner. Erg romantisch!
Daarna zijn we weer even door het casino gelopen en zijn rond half 1 gaan slapen. Het was een ontspannende dag.

Las Vegas (1)

Maandag 27 juli - Las Vegas

We waren allebei redelijk moe van de reis van gisteren dus we slapen lekker uit. Rond 11 uur gaan we ontbijten in het 'huis'-restaurant van het Stratosphere hotel. We verbazen ons over hoeveel keus aan verschillend eten er hier is. En de overvloed ervan. In tegenstelling tot de karige ontbijtjes die we soms bij verschillende hotels en motels, is dit pure luxe. We eten ons buikje dan ook rond en nemen er lekker de tijd voor.
Daarna wagen we een gokje. We hadden van het hotel een pasje gekregen en daar stond 5 dollar op om mee te gokken. Na 10 minuten was dat natuurlijk op. We weten amper hoe de gokkasten werken en welke combinaties je kan maken, maar die 5 dollar was genoeg om er achter te komen hoe het wel werkt. Als Jannie naar het toilet is, spreekt een man van het casino me aan om me uit te leggen hoe 'craps' werkt. Ik wimpel de man vriendelijk af, terwijl een andere bezoeker van het casino aan diezelfde 'craps'-tafel geïrriteerd zie weglopen omdat hij net al z'n fiches heeft verloren aan dit spelletje. Als Jannie terug is, lopen we wat in het casino rond om de boel een beetje te verkennen en gooien hier en daar een paar dollar in een eenarmige bandiet. We besluiten de stad te gaan verkennen en lopen terug naar onze kamer om de camera op te halen. Onderweg komen we een apparaat tegen waar je tegen betaling in kan stappen en die je een massage geeft met warm water. Ik stap erin. Jannie weigert en kijkt bedenkelijk als ik in het 'monster' stap. De klep gaat dicht en het ding begint m'n rug met water te masseren. Best Lekker! Je kan niet nat worden want je zit als het ware in een soort zak. Na 10 min. wordt ik bevrijd en we gaan naar de hotelkamer.
Na de camera opgehaald te hebben stappen we door de deuren van het casino naar buiten. Een hitte!!! Ongelofelijk!! We lopen wat verder en kijken terug naar het hotel. Nu zien we pas hoe hoog de Stratosphere toren eigenlijk is. Wat een knoeperd! We lopen eerst langs wat oude gebouwen, daarna komen we langs het casino/hotel Circus-Circus en gaan daar even naar binnen om wat verkoeling te zoeken. Binnen is net een circus-act begonnen. Beetje ouderwets, maar voor kinderen natuurlijk een leuke attractie. Daarna lopen we naar een winkelcentrum, drinken er wat en winkelen we tot de warmte buiten wat minder is geworden. Ik koop bij een soort V&D nieuwe schoenen want de oude waren letterlijk doormidden gescheurd. De verkoper kijkt me een beetje vreemd aan als ik de nieuwe schoenen meteen aantrek en mijn oude schoenen aan hem geef met de boodschap 'doe er maar mee wat je wil'.
Dan gaan we naar Treasure Island, lopen het casino wat door en zijn net op tijd voor de grote piratenshow die zich buiten afspeelt. Een prachtige show met veel dans, muziek, acrobatiek en allerlei licht en geluidseffecten. Op het eind van de show wordt 1 van de 2 piratenschepen (op ware grootte) tot zinken gebracht. Erg spectaculair allemaal! Het is inmiddels wat meer afgekoeld en we bezoeken het Venetian met het San Marco plein. Door het hele casino loopt een kunstmatig aangelegde gracht compleet met gondola's waar je een ritje in kunt maken. De hele wandeltocht is overdekt, maar het lijkt net of je buiten loopt want het plafond is zo geschilderd en aangelicht dat het net een echte lucht lijkt. Erg mooi om te zien!
Dan gaan we bij de Venetian bij een chinees restaurant wat eten en wandelen door naar Ceasar's Palace. Dit casino is helemaal in romeinse stijl gebouwd, inclusief gigantische beeldhouwwerken. Zelfs het Trevi-fontein en het Kolosseum is helemaal nagebouwd! Het is zo decadent allemaal, maar ook imponerend tegelijk.
Het volgende casino in de rij is het Bellagio. Dit casino/hotel is een van de duurste op 'The Strip', zoals de straat met alle casino's hier heet. Het Bellagio is nog decadenter en luxueuzer dan Ceasar's Palace. Voor het casino ligt een enorme vijver/meertje en hierin speelt zich één van de mooiste attracties af van The Strip: de waterfontijnen. Gigantische fontijnen spuiten tientallen meters hoog in allerlei richtingen. Dit alles op de maat van een muzieknummer dat wordt gespeelt. De fontijnen varieren van hoogte en draaien en zwieren allerlei kanten op. Geweldig om te zien!. Zo mooi zelfs, dat we dit drie keer achter elkaar bekijken. Daarna is het al redelijk laat en zijn we allebei moe. We besluiten een taxi terug naar het hotel te nemen. Als we in de taxi zitten vraag ik de chauffeur waar hij vandaan komt, aangezien hij met een accent praat en redelijk gebrekkig engels. 'Bulgarije', antwoord met hij. Ik voel de bui al hangen...deze man gaat ons oplichten door een omweg te nemen. En jawel hoor....hij wil ons via de snelweg terugbrengen naar het hotel en stuurt de taxi op een rijbaan die niet rechtstreeks naar het hotel gaat en waar ook nog eens voor geen meter wordt gereden. Ik laat hem maar even aanmodderen en zie al het verkeer rechts aan me voorbij razen. Dat verkeer gaat richting ons hotel en dat weten we omdat we die weg gelopen hebben. Maar hij weet dat niet en denkt dat we de weg niet kennen. Ik vraag hem waarom hij niet rechtstreeks naar het hotel rijdt. De chauffeur antwoord dat dit de snelste route is want er zijn allerlei wegwerkzaamheden en de stoplichten staan vaak op rood. Ik reageer geïrriteerd dat dat flauwekul is omdat we die weg zelf gelopen hebben en het verkeer op die rijbaan ons voorbij raast. Hij schrikt en zegt: 'hebben jullie die weg helemaal gelopen?'. 'Ja', antwoord ik, 'en die route die jij neemt is om, dus neem die andere rijbaan maar en breng ons rechtstreeks naar het hotel'. Hij draait de andere rijbaan op en ineens beginnen we te rijden. Het gerommel van hem duurde 15 minuten en we waren welgeteld 50 meter verder. Na de 'correctie' waren we binnen 10 minuten bij het hotel. We zijn zonder iets te zeggen de taxi boos uitgestapt. Ik heb hem nog 3 dollar fooi gegeven, maar had daar achteraf spijt van. Daarna hebben we in het casino nog een lekker drankje genomen en zijn rond half 2, moe maar voldaan naar bed gegaan. Wat een heerlijk bed!!

Zion National Park & Las Vegas

Zondag 26 juli - Zion National Park & Las Vegas

Jannie heeft de wekker maar gezet, want vandaag gaan we naar Las Vegas, maar eerst nog naar Zion en Jannie wil ook graag ontbijten want dat biedt het hotel gratis aan, maar daar werden we gisteren net te laat voor wakker. Kortom genoeg dingen om voor op te staan! Bram is veel relaxter, die blijft nog even liggen en hoeft niet per se te ontbijten hier, maar Jannie is toch al op, dus hop, aan het geroosterd brood dat hier helaas toch echt niet zo smaakt als in Nederland, maar als je het roostert is het tenminste nog een beetje te eten. Hier hebben ze bagels gevuld met bosbessen, dat is best lekker als je het doormidden snijdt en toast. Getoaste bagels is hier zo'n beetje het lekkerst wat je kunt eten qua brood, vind ik. Ik eet met smaak mijn bagels op, drink koffie en bekijk nog even mijn mailbox want er staat hier toch een computer met internet. Ik lees een mailtje van mijn werk (haha, werk, daar hoef ik nog even niet aan te denken ;-)) over de Mexicaanse griep dat nu officieel iets met 1 en HN nog wat heet. Er staan maatregelen bij die ze op ons werk gaan treffen, deurknoppen ontsmetten, allerlei alcoholdispensers ophangen om je handen mee schoon te maken en er staat een link bij naar postbus 51. Ik ga hier maar even kijken voor meer informatie, toch ook handig voor Bram en mij om te weten nu we hier op reis zijn en veelvuldig in toiletten bij tankstations onze handen wassen. Bram komt ook naar beneden, we checken uit en gaan op weg naar Zion, wat ongeveer een uur rijden is en toch al op de weg naar Vegas is, dus qua planning zitten we helemaal goed. Inmiddels heeft Bram bij de Subway nog even een broodje gegeten. Eenmaal van de snelweg af, komen we door een schitterend gebied waar ook wat duurdere huizen staan, helemaal in de stijl van de omgeving met verf die weinig afwijkt van de rotsen op de achtergrond. Je ziet hier nauwelijks gemetselde huizen, zoals je dat in Nederland ziet. Zion is overweldigend, enorme grote rotsen, een lange tunnel waar we doorheen gaan in het park zelf, op een gegeven moment zien we drie steenbokken langs een schitterende rots lopen, wow!! Nu begrijp ik waarom de indianen de rotstekeningen die ze maken van steenbokken altijd zo typerend maken van een rijtje van drie of vier vlak achter elkaar. Zo zie je ze ook echt gaan in de natuur. Even dacht ik dat het levensgrote tekeningen waren toen Bram erop wees, maar ze bewogen. Een schitterend gezicht. We gaan even later nog een stuk met de gratis shuttlebus doen, waar je met de auto zelf niet mag komen, en lopen naar de weeping rock, een korte klim naar een rots die 'huilt', waar allemaal koele druppels vanaf komen. Heerlijk! Hier blijven we even lekker staan om nat te regenen. Het is rond vijf uur al, maar wat is het nog warm. Op onze weg terug naar beneden zien we een schatje van een 'deer' (een soort rendier) blaadjes eten van de boom vlakbij het koele stroompje dat van de rots afkomt. Die loopt hier gewoon vol vertrouwen rond, op een hartstikke toeristisch plekje eigenlijk. Aan het einde van de middag gaan we naar Vegas, we besluiten dat we daar gaan eten want het is nog twee of drie uur rijden en dat houden we nog wel uit. Een prachtige tocht volgt, door soms heel onbegaanbaar gebied, de snelweg klieft dwars door onmogelijke grijze bergen heen, om dan weer in de woestijn te komen, met enkel wat groene plantjes en verder rotsen. Veel vrachtwagens hier. Dan zien we uiteindelijk de skyline van Vegas, met alle bekende hoteltorens. Wij gaan naar de Stratosphere en omdat dit hotel een grote toren heeft, zoals de Euromast een beetje, met attracties en een restaurant erop, is deze gelijk heel herkenbaar. Toch heel overzichtelijk, de Strip, vanaf hier.. in het echt zal het allemaal veel groter en overweldigender zijn. We rijden recht op ons hotel af en krijgen een beetje een cultuurshock, want we gaan eerst een grote parkeergarage in, dan checken we in bij het hotel maar de gokautomaten vliegen je gelijk al om de oren voordat we de receptie gevonden hebben, dit doen ze allemaal expres natuurlijk, zodat je gelijk al in de verleiding en van je a propos gebracht wordt, voordat je een ander plan kan gaan uitvoeren hier. En het geluid van die machines, continue zingen ze in je oren om je te lokken. Nouja, ik ben er immuun voor, maar stoor me aan dit gedoe allemaal, terwijl ik moe ben, honger heb en gewoon mijn koffer boven op de kamer wil krijgen (zo moeilijk hoeft dit toch niet te zijn). Het is even acclimatiseren, als we de spullen op de kamer hebben gaan we op zoek naar een restaurant via het winkelcentrum dat elk hotel op de strip hier heeft. Dit kun je allemaal lopen zonder ooit buiten te komen en daglicht te zien, ze doen alles om je Binnen te houden, waar het Gokken is. Hoe luxer het hotel, hoe duurder en talrijker ook de winkels in het winkelcentrum dat erbij hoort, zou later blijken. We eten in Roxy's Diner, een heel leuk jaren vijftig stijl restaurant met serveersters in petticoats die zingen. Je wordt vermaakt terwijl je aan het eten bent, bijvoorbeeld doordat ze hoelahoeps uitdelen aan vrijwilligers om een nummer op te hoelahoepen. Ik denk, allemaal prima, maar ik heb net eten besteld, dus ik kijk ernaar, en dan gaan we lekker eten. Anders had ik natuurlijk ook wel even gehoelahoept, maar ik vroeg me af of ik het nog wel zou kunnen. Na het eten gaan we met de lift heel hoog, naar het uitkijkpunt in de toren. We zien de Strip van bovenaf, verlicht en met vele auto's die er als kleine speelgoedautootjes op rijden. Met een verrekijker kunnen we even kort checken of de bekende hotels die we denken te zien, ook echt daar zijn. Leuk leuk! Morgen gaan we er echt lopen, nu eerst maar eens slapen! We weerstaan de roep van alle machines, we zijn gewoon moe en kunnen de lift naar boven gelukkig redelijk snel vinden :-)

Escalante Grand Staircase & Bryce Canyon National Park

Zaterdag 25 juli - Escalante Grand Staircase & Bryce Canyon National Park

Een flink stuk rijden nog naar beide parken die op elkaar aansluiten. Eenmaal onderweg wordt de lucht donker en komt er een onweersbui aan. Dan maar eerst naar het verder gelegen Escalante, want om nu met onweer Bryce te gaan verkennen. vooral Jannie ziet dit niet zo zitten. Op weg naar Escalante volgt de bui ons op de voet, we maken er een Subway-broodjes dag van. Telkens als we honger hebben of moeten plassen, stoppen we hier :-) Escalante is eigenlijk te groot om ergens in een oogopslag te zien: het is de trapsgewijze opbouw van meerdere nationale parken - met bijbehorende kloven - bij elkaar. Toch is de bergachtige omgeving waar we door rijden heel mooi om te zien en als we bij een bepaald uitzichtpunt komen, is het helemaal fenomenaal. Hier zijn we net op tijd om foto's te maken, daarna barst de bui weer los. Het zand stuift hier behoorlijk op. Op het bordje staat 'uitzicht naar voor altijd', zo ver kun je hier wegkijken. We keren om, om op onze weg terug Bryce te gaan verkennen, het is inmiddels al rond een uur of vier 's middags. We gaan weer door de bui heen, over een typisch Amerikaanse weg, langs typisch Amerikaanse dorpjes, de zon schijnt inmiddels en we draaien eens een keertje echte Amerikaanse country muziek op de radio. Bryce is prachtig! Er zijn verschillende uitkijkpunten, er is met de auto goed doorheen te rijden en we kiezen enkele punten uit om te gaan zien. Het is het einde van de middag, de zon staat heel mooi en het is ook niet meer zo warm dus we kunnen tenminste lekker gaan wandelen. Iets wat ik dacht dat we de hele dag zouden doen, maar zo zie je maar, het is nooit zoals je denkt dat het gaat, door het weer was dit niet mogelijk. Hoewel we die ochtend ook nog even een korte klim naar boven hadden gemaakt bij prachtige rood-oranje rotsformaties vlak voor Bryce, eigenlijk te eng voor Jannie met al die losliggende kiezels die wegschuiven als je erover loopt om naar beneden te gaan.. Maar met Bram erbij lukte het wel. Vooral het uitzicht op het amphitheater in Bryce had ik niet willen missen, sunrise, sunset en inspiration point kijken hierop uit. Ongelooflijk! Het meest uiterste punt is Rainbow Point, een mooi uitzicht maar help, ik hoor onweer! Jannie hield het hier dus niet zo lang vol. Bram wilde nog naar de Natural Bridge, een schitterend soort boog door de natuur gevormd, zoals we in Arches zagen. En bij zonsondergang stonden we bij Inspiration Point, wat Jannie graag wilde zien. Geweldig mooi. En grappig, want helemaal niet zo druk - we zagen iedereen bij Sunset Point (zonsondergangpunt) even verderop dringen, terwijl wij iets heel moois voor onszelf hadden. Supergaaf, Bryce, want heel goed te overzien. Op onze weg uit het park ziet Bram ineens wild dichtbij, ze grazen lief in het hoge gras nu de zon bijna weg is. Met de camera in de hand gaat Bram voorzichtig steeds dichter en dichter bij, totdat hij er nog maar een paar meter vanaf is. Bij de ingang van het park is het lekker toeristisch, we gaan hier kijken of we kunnen eten en struinen nog even langs de winkeltjes, al hebben ze hier niet zoveel bijzonders. Toen we het park inreden zag ik al dat hier een rodeo zou zijn, dat is wel leuk om mee te pikken natuurlijk. We konden op het geluid afgaan, want er werd flink bij omgeroepen op zijn Amerikaans.. fire in the hole! is de gevleugelde uitspraak als er een stier de ring ingaat. De man die de stier moet afleiden als het gevaarlijk dreigt te worden, verkleed als een gek soort clown, duikt elke keer weg in zijn rode ton zodra het dier op hem afkomt! Nouja, zeg ik tegen Bram, dat is ook niet echt te hulp schieten, wel? Sommige stieren zijn te wild als ze in de kooi zitten, die laten ze dan maar gewoon vrij en weer naar achteren in het weiland gaan, zo rouleren ze met een aantal stieren. De meeste cowboys houden het inderdaad niet zo gek lang vol, een kwestie van seconden, hoewel een van hen het denk ik ongeveer een halve minuut tot een minuut uithoudt, hij krijgt een groot applaus. We gaan eten! Niet hier, want hier is het erg druk in de paar restaurants die hier zijn en we moeten nog terug rijden naar ons hotel in Cedar City. Langs de snelweg vinden we al snel een steakhouse, een gezellig familierestaurant, waar we prima eten en bijkomen. Als we terug in de auto stappen, zien we vuurwerk op de plek van de rodeo waar we waren. Mooi! Het is inmiddels ook helemaal donker, de sterren schijnen, verder is de weg helemaal donker, op enkele reflectiepaaltjes na. Bram rijdt maar met groot licht, tenzij we tegenliggers hebben, want er is gewoon helemaal niets te zien hier, terwijl er toch veel bochten zijn. De tomtom is echt fijn, want we weten in ieder geval dat we wel de goede kant opgaan. We zijn even voor 12 uur terug in Cedar city, een leuke dag gehad, nu tijd om te gaan slapen!

Salt Lake City (racen op de Bonneville Speedway) - Cedar City

Vrijdag24 juli - Salt Lake City (BonnevilleSpeedway)- Cedar City

Vandaag reizen we terug naar het zuiden, door de Great Salt Desert, maar niet voordat we gezien hebben waar we deze reis naar het noorden eigenlijk voor gemaakt hebben: de zoutvlakten van de Bonneville Speedway. Zoals gezegd al eens op Top Gear gezien: een enorme witte zoutvlakte waar je van oudsher mag racen zonder dat daar ook maar een enkele beperking qua snelheid of rijrichting of soort voertuig bij komt kijken. We rijden de stad uit, zien het grote Salt Lake - zoute meer - waar de stad zijn naam aan dankt en gaan op zoek naar dit stukje woestijn, waarvan we niet precies weten waar het ligt, maar het moet ergens langs de snelweg tussen Salt Lake City enWendover liggen. Eerst groeit er hier en daar toch nog gewoon gras, maar uiteindelijk rijden we door een witte vlakte, wat oogt als sneeuw of ijs maar in werkelijkheid allemaal zout is. Je ziet steeds sporen van auto's die zo van de weg de vlakte in gereden zijn, maar er is nog een berm om overheen te gaan en zou dat zomaar mogen..? Dan komen we bij een uitkijkpunt die de exacte plek aanwijst. Cool! We maken hier wat leuke foto's (men neme een strakblauwe lucht, een rood wit gestreepte paraplu uit de parkeergarage van Salt Lake City meegenomen (oeps), een enorme witte zoutvlakte, twee heel springlustige toeristen, de jongen wat meer dan het meisje, een statief en een camera met zelfontspanner; roer ze door elkaar en je hebt hele leuke foto's als aandenken!). Het beest is los in Bram en we rijden zo van het uitkijkpunt een stuk de vlakte in, jeehaa, dit is leuk! We zijn al best ver van de weg en het zout is hier zoals in de woestijn echt ingedeeld in kadertjes. Hierna rijden we naar het echte circuit, op een gegeven moment houdt de weg op, zie je wat pionnetjes staan en is het racen geblazen!! De auto kan niet harder dan 180 km/uur, stelt Bram vast. Ook ik rijd een stukje en het is gek, ik heb geen enkel idee hoe de weg loopt of waar ik heen moet. Ik zie sporen van banden die naar rechts buigen en heb het idee dat ik dat ook maar moet doen, maar dat hoeft niet en ik rij nog een stuk rechtdoor - of wat ik denk dat rechtdoor is. Ik ben al mijn gevoel voor oriëntatie kwijt maar het is wel gaaf om te doen! Zolang je de spaarzame pionnen en de andere voertuigen (maar het is niet druk) maar links van je houdt, dan is het goed. Gaaf!! De rest van de dag brengen we ook nog in de auto door, we hebben een lange reis te maken. Op een gegeven moment was het heel spannend of er wel een tankstation zou zijn na ons avontuur op de Bonneville Speedway, want hier was wel wat benzine aan op gegaan, maar gelukkig deed het 'plaatsje'Lages Station zijn naam eer aan en was er een tankstation. Een amerikaan sprak ons aan en vroeg wat dat wittezand op onze auto was. 'Dat is geen zand, maar zout!', reageerde we. Ze keken ons verbaasd aan en we vertelden dat we op de Bonneville Speedway geraced hadden. Ze waren helemaal onder de indruk! Hoe hard hadden we dan wel niet gereden? Bram zei: 'Pedal to the metal', '120 miles/hour'. Ze lachten en zeiden 'that's awesome!'. Maarre, dat zout zat mij niet lekker, ik was bang dat het de lak op de auto zou aantasten, ook met al die zon, en toen een jongen hier er ook al over begon, wilde ik zo snel mogelijk door de carwash. In Ely (eindelijk weer een beetje bewoonde wereld door uren in de auto door de groene prairiewoestijn) vinden we een carwash en na enig gehannis met dollarbiljetten die gladgestreken in de automaat moeten, lukt het ons. Ik eet het Subway broodje dat ik had laten inpakken, smaakt goed! Je moet hier echt rekening houden met het feit dat je urenlang niets tegenkomt. Ik wist wel dat de VS een enorm groot land is, maar ik had toch verwacht dat er regelmatig servicepunten zouden zijn met fastfoodketens en benzinepompen. Hier, in dit land waar gemak de mens dient, je niets bent zonder auto en iedereen eigenlijk altijd teveel eet (okee, ik maak het lekker zwart wit nu). Nou, mooi niet dus. Afgelegen gebieden zijn hier echt afgelegen, wat natuurlijk ook fijn is omdat het je uitzicht op de natuur en weide vlakten niet verpest, maar je moet er wel rekening mee houden. Genoeg benzine, genoeg water, eten, en elke keer als het kan in een bepaald plaatsje, plassen. Dit laatste geldt dan vooral voor mij, haha. Het is een mooie dag, het regent en onweert ook nog wel even - natuurlijk net als wij de carwash uitkomen, maargoed de auto is nu van alle kanten tenminste wel zoutvrij. 's avonds rond acht uur komen we in Cedar City aan, we hebben het gewoon gehaald, ons doel! We eten in een tentje waar je zoveel kunt eten als je wil en hier maken we handig gebruik van. Zo rond als een tonnetje rollen we in bed.

Salt Lake City

Donderdag23 juli - Salt Lake City

Vandaag hebben we de hele dag om Salt Lake City te verkennen en we hebben er allebei veel zin in. Gewoon, weer eens een dagje in de stad, winkelen, al even geleden dat we dat gedaan hebben. Hoewel de snelwegen rond Salt Lake City (SLC) er heel indrukwekkend uitzien, vind ik het centrum redelijk compact ogen. Een paar wolkenkrabbers, een paar mooie blikvangers in de vorm van kerktorens of koepels. De tomtom is ook hier onze beste vriend, hij leidt ons zonder problemen naar de parkeergarage waar we onze trouwe viervoeter even kunnen stallen. We wisten al wel dat deze stad vol Mormonen zou zitten, door hen ook gesticht wist Bram te vertellen, maar precies hoe of wat daar kwamen we in Temple Square achter. We zagen een mooi authentiek ogend huisje met een schitterende tuin waar een paar mannen, traditioneel gekleed met grote zonnehoed tegen de inderdaad fel brandende zon, ijverig in aan het werk waren om de tuin zo schitterend mooi te houden. Alles perfect netjes in deze stad, geen papiertje op de stoep, allemaal net ogende mensen die braaf op weg zijn naar hun werk. Niet verkeerd! We gaan het huis binnen en kunnen nog met mee met een tour die alles vertelt over de vroegere bewoners van dit huis, de vrouw van de stichter van de stad en hoeder van het Mormonen geloof. Een geloof dat zich baseert op een aantal openbaringen in de moderne tijd, de naam van de bijbehorende kerk is dan ook The Church of Jesus Christ of Latter Day Saints. Deze kerk hadden we al veelvuldig voorbij zien komen, o.a. ook in Page en het viel ons altijd al op hoe perfect mooi deze kerken eruit zagen, zelfs in hele kleine dorpjes leken kosten noch moeite gespaard om er toch een mooi kerkgebouw neer te zetten. Maargoed, Latter Day Saints dat geeft wel aan dat aanhangers geloven dat er ook redelijk recent nog heiligen hier op aarde zijn geweest, te weten in de negentiende eeuw, de Amerikaan John Smith (in het Nederlands Jan Smit, ook echt een mooie doorsnee naam zeg!) die een aantal visioenen kreeg en daarna het boek der Mormonen opstelde met leefregels hierin, de basis van hun geloof. John Smit werd later vermooord voor zijn overtuigingen (niemand geloofde hem, dat hij visioenen had gehad in 'de moderne tijd') Het klinkt wel gek in mijn oren, en ook redelijk opvallend op-maat-gemaakt voor de Amerikanen - een extra hoofdstuk toegevoegd aan de Bijbel, in een periode dat de blanke Amerikanen net in grote aantallen in hun nieuwe land waren. In ieder geval zijn de twee jonge vrouwen die ons rondleiden in het Beehive House (Bijenkorf Huis) fervente aanhangers van dit geloof en vinden Bram en ik allebei dat ze wel heel jong, fris en fruitig ogen. Alles is heel puur hier, maar ook in de rest van Temple Square, zeg maar het Mormonenkwartier. 70% van deze stad is Mormoons en het begon allemaal met 1300 mensen die een lange lange reis maakten onder leiding van de bewoner van het Beehive House, Mr Younge, die na John Smith de nieuwe leider van het geloof was. Deze vrouwen spreken er heel eerbiedig over, maar het maakt de tour wat minder objectief en wat meer alsof ze iedereen willen bekeren tot het Mormonen geloof. Buiten is het gewoon weer de normale wereld die ons toelacht, je ziet ook geen mensen die als de Amish gekleed zijn en met paard en wagen door de stad trekken. Nee, gewoon een moderne, nette stad. We zien nog de Tempel in Temple Square, hier mogen we niet binnen omdat we geen leden van de kerk zijn maar het is evengoed indrukwekkend om te zien. Zeker als ik het foldertje opensla wat ik meegenomen heb - wat een pracht en praal binnen, wel 12 gouden kalveren onder het doopfont. We zien wel vier bruidsparen die er net getrouwd zijn of dat nog gaan doen met de familie erbij. Zoals we net gehoord hebben, moeten Mormonen als ze het echt goed willen doen, in de Tempel trouwen en dat doen ze ook maar al te graag, zo trots zijn ze erop. Als ik op de folder ook de andere tempels zie in andere grote steden van de VS, het lijkt de Taj Mahal wel, zo groot zijn sommigen. Enorme paleizen. We gaan nog naar een mooi orgelconcert in een qua akoestiek ook perfect gebouw achter de tempel, duurt een half uur en is leuk om mee te maken. En nog een ander kleiner kerkje binnen, wat
veel liever oogt met ook een tuin eromheen om de vingers bij af te likken. Er staat een sproeier aan om de bloemetjes lekker vers te houden. Bram en ik merken op dat alle rondleidsters ('zusters') jong zijn, puur en niet lelijk. Het lijkt erop dat ze dit bewust zo aanpakken om het geloof zo aantrekkelijk mogelijk (op een jong vers, onschuldig groen blaadje) te presenteren aan ons. Wereldwijd wonen er ook miljoenen Mormonen, dus hier in Temple Square staan ook allemaal grote kantoorgebouwen, je zou denken dat het Wereldhandelsgebouwen zouden zijn, maar het is allemaal hoofdkantoor en administratie van dit geloof. Gek, ik wist niet dat dit zo verweven zou zijn met deze stad. Op het eerste gezicht ziet het eruit als een stad als alle anderen. Ik word een beetje zenuwachtig van dit gedeelte van de stad, heb het gevoel dat ik achtervolgd wordt door zusters die mij boekjes in handen willen drukken of meer uitleg willen geven (en ik ben een redelijk gemakkelijke prooi, want durf niet keihard te zeggen dat ik maar een toerist ben die met rust gelaten wil worden) dus nadat we alles in dit kwartier gezien hebben, wordt het tijd om de echte stad te gaan verkennen.

Het is echt ontzettend warm hier dus we zijn naarstig op zoek naar de grote mall met airconditioning, vol met winkels en eettentjes waar je de hele middag lekker koel in kan rondlopen. Elke grote stad heeft er een, maar in SLC kunnen we hem niet vinden! We zweten wat af, lopen een heel stuk om dan bij het Gateway Shopping Centre te komen. Super gaaf, met heel veel winkels, maar helaas niet in een overdekt gedeelte met airconditioning. Bram is in het park Arches gisteren echt flink verbrand, zelfs met een tshirt aan voelt hij de zon op zijn schouders branden, dus hij moet zoveel mogelijk binnen zijn in plaats van buiten. We eten een heerlijke hamburger die we helemaal zelf mogen samen stellen (we vullen met potlood een keuzeformulier in: wat wil je voor vlees? wat wil je voor kaas? kruis aan wat je er verder allemaal op wil hebben, kies er vier van de vierentwintig of bestel iets extra erbij voor vijftig dollarcent). We grappen dat als de hamburger straks niet lekker is, we de kok niets kwalijk kunnen nemen omdat we het zelf zo bedacht hebben allemaal, niet hij. Maar hij smaakt ons heerlijk, onze zelf samengestelde burger. We zitten gelijk goed vol. Tal van winkels zitten hier, een plein met kleine speelfonteintjes zoals in de koopgoot waar de kinderen gretig gebruik van maken met dit weer. Vooral de nevelachtige variant is populair, omdat er alleen kinderen staan ga ik er niet tussenstaan maar de verleiding is groot. Warm! We gaan een hele grote boekhandel in om hier te schuilen voor de warmte. Ik geloof dat we hier wel ruim twee uur ons zoet hebben gehouden met kijken naar boeken, boeken, en ook tijdschriften en DVD's. Ik vind een lekkere roman in het Engels die ik mooi de komende tijd kan gaan lezen aan het zwembad enzo. We drinken een koel, heerlijk soort ijsdrankje met vruchtensmaak en gaan daarna naar de megabioscoop die hier zit: Ice Age 3 met 3D bril. Superleuke film! Daarna gaan we eens langzaam terug naar het hotel, zien nog een keer de bergen langs de snelweg hier die je gelijk aan de Olympische Spelen in 2002 doen denken. We hebben een hele leuke, relaxte dag gehad.

Rit: Moab (Arches National Park) - Salt Lake City

Woensdag 22 juli: Moab - Salt Lake City

Deze ochtend zijn we wel op tijd voor het ontbijt! We hebben de wekker er speciaal voor gezet, want we slapen allebei goed en lekker lang hier. Vandaag gaan we na het ontbijt en het uitchecken naar het Nationale Park Arches (waar je allemaal natuurlijk gevormde bogen ziet) en daarna gaan we weer lekker een stuk rijden naar het noordwesten, namelijk naar: Salt Lake City. Bram wil graag naar de Salt Lake Speedway, een uniek stuk weg midden in de woestijn hier waar allemaal voertuigen rijden die op de normale weg niet mogen rijden. Ik heb het weleens op Top Gear gezien, dus ik weet wat het moet voorstellen, maar het is echt een mannending haha, maargoed misschien kan ik in deze stad eens lekker gaan shoppen - een echt vrouwending - en het vormt ook wel een welkome afleiding van alle rotsen en uitzichten. Want op een gegeven moment waardeer je niet meer zo al het bijzondere wat je ziet, je kunt het niet meer in je opnemen. Arches zijn dus - heel even - de laatste rode rotsen die we zien, we lopen nog even dapper naar een paar uitzichtpunten, Bram heeft hiervoor nog meer puf dan mij want ik denk al snel 'ja, maar ik zie het vanaf hier ook'. Ja, zo gemakzuchtig ben ik weleens hoor, geen enkel probleem, vooral niet als het vakantie is :-) Ik maak wat Belgen blij door een foto van ze te maken met een Arch op de achtergrond en ik zit ook wel te genieten van het uitzicht hoor, vooral bij de Delicate Arch in de verte waarbij de mensen die eronder staan, net mieren lijken. Ongelooflijk, het enorme plateau ligt ook niet waterpas met de horizon zeg maar, maar schuin omhoog. Het is hier net Mars ofzo! De lucht is strak blauw, het is warm maar niet te warm, dus het is echt schitterend hier. Na Arches draaien we de snelweg op en daarna de Interstate (de èchte snelweg eigenlijk, met veel vrachtwagens die er ook zo lekker Amerikaans uitzien zoals die van Coca-Cola in de kerstreclame, verlicht met allemaal lampjes, holidays are coming...). We stoppen voor een late lunch of vroeg diner in de buurt van Wellington, in een echt Amerikaans restaurant, waar alleen maar lokale klanten zitten naast ons. Ik eet alweer een pittig soepje, ik leer het ook nooit, maar deze is iets beter te eten en ook gezond tenslotte, een lekkere wrap met kip en frietjes (uiteraard). Bram heeft een lekkere burger, mjammie. Ongelooflijk, na weer een stukje rijden wordt het landschap groen en zien we bergen zoals in Oostenrijk en Zwitserland. Na het eten val ik al snel in slaap in de auto. Gelukkig rijdt Bram ;-) Als we al in Salt Lake City zijn, enorme stad zeg, word ik wakker en we kiezen voor een Ramada hotel vlakbij de snelweg. De kamers worden steeds beter! Deze is echt luxe, en er zit ook ontbijt bij. Okee, hij is 90 dollar, maar dan krijgen we tenminste weer waar voor ons geld en niet een of andere half toegetakelde kamer. Time to relax here! Als Bram gedoucht heeft blijkt dat hij flink verbrand is aan z'n schouders, armen en nek. Het was in Arches dan toch warmer dan we dachten. De komende dagen dus meer in de schaduw blijven.