Moab (rustdag)
Page, Arizona (Antelope Canyon) --> Monument Valley, Utah --> Moab, Utah
Maandag 20 juli: Page, Arizona(Antelope Canyon) - Monument Valley, Utah- Moab, Utah
Vroeg uit de veren van ons niet zo geweldige bed, waarin we toch wel goed slapen. Want we gaan naar de Antelope Slot Canyon, de tour van 8 uur s morgens hebben we want we moeten nog een heel stuk rijden vandaag, maar willen deze bijzondere Canyon niet missen. Sinds ik de videoclip van Britney Spears, het nummer I'm not a girl... not yet a woman (wel een lekker nummertje ook) zag, die in deze canyon is opgenomen, was ik hier al van onder de indruk en toen ik zag dat dit ook in Utah ligt, dacht ik geweldig!! dit wil ik zien!! Bram wilde dit net zo graag, dus daar waren we het snel over eens.
We gingen met een speciaal hiervoor gebouwde jeep, leek het wel, eerst tien minuten over de snelweg met een rotvaart (daar ging mijn kapsel voor die ochtend ;-)) en daarna nog een stuk offroad dwars door de woestijn. Cool!! Want je mag hier niet meer zonder begeleiding komen, ze zijn bang dat dit teveel beschadigingen zou opleveren.Er waren nogal wat mensen die hier spontaan hun namen maar in de muren gingen krassen, eeuwig zonde natuurlijk. Het is een unieke kloof, waar je doorheen kunt lopen en naast dat er een aantal films en tenminste een videoclip is opgenomen, is National Geographic hier ook kind aan huis. De tours worden georganiseerd door Navajo indianen, het is ook hun terrein dus ze mogen het ook zelf bepalen hoe ze alles beheren. Nouja, prima, onze gids heette Sunny en hij had ook wel een zonnig karakter.
Vooral foto's maken staat hier centraal omdat het zulke unieke, mooie beelden oplevert, maar dan moeten je camerainstellingen wel kloppen. Bram is het beste jongetje uit de klas met zijn camera, Sunny vraagt elke keer of hij Brams camera even mag om een voorbeeldfoto te maken van een bepaalde mooie plek. Met de juiste, extra lange sluitertijd zijn de resultaten inderdaad verbluffend.
Maar ik wil niet alleen maar door de lens hiernaar kijken, dus ik geef mijn ogen goed de kost, kijk omhoog naar de smalle opening van licht ver boven ons hoofd en luister naar de verhalen dat als hier water door heen komt stromen, ineens, dit ook heel erg gevaarlijk is. Zogenaamde flashfloods zijn dit, als er elders regen valt, komt dit ineens de canyon instromen en is ontsnappen niet meer mogelijk. Maar bij ons is alles heel droog, we lopen ook gewoon op zand, niet op modder ofzo. Het niveau van de vloer van zand is dus afhankelijk van de waterstand elders.
Deze canyon is ontdekt door een spelend Navajo meisje, ergens begin 1900. Het ligt ook heel afgelegen, maar de steen in deze canyon is honderden miljoenen jaren oud en heel glad om te voelen. Mooie golvende vormen zie je erin.
Van Rory, onze bootgids van gisteren, weet ik inmiddels dat deze steensoort ook naar de Navajo indianen is genoemd. We hebben na de tour van Sunny nog twintig minuten de tijd om zelf weer terug te lopen (verdwalen kan hier niet, het is maar een kort stukje en de weg heen is ook weer de weg terug... mijn nachtmerrie om in een grot of ergens anders te verdwalen en nooit meer levend terug te keren hoeft hier dus geen werkelijkheid te worden - kan niet!), deze tijd vliegt voorbij en er zijn met andere groepen in de kloof ook maar een beperkt aantal momenten waarop je een goede foto kunt schieten, maarja, dat vinden we niet zo erg, we hebben een aantal hele mooie foto's ertussen zitten in ieder geval - van Bram niet alleen van Sunny!
Voor onze tour hadden we al iets ontbeten, bij ons hotel (dat zat er gelukkig wel bij inbegrepen, want de kamer was het in ieder geval niet waard, het zwembad was ook ieniemini), we eten nog wat fruit en drinken nog wat koffie/thee en dan maken we ons op om naar Moab te rijden. Een flink stuk, waarbij we ook nog via Monument Valley rijden, een highlight dat we zéker niet willen missen. Tijdens de rit vraagt Bram of ik ook een stukje wil rijden en het lijkt me toch wel leuk, dus ik stem in. De auto wordt aan de kant gezete en we wisselen van steoel. Eerst vindt ik het een beetje eng, maar toch ook wel heel erg spannend. Na een tijdje is het enge eraf en scheur ik lekker over de amerikaanse snelweg!
In de verte zien we de bekende rode rotsen al opdoemen, met de snelweg kom je er gewoon langs, maar we willen echt het park in om dit van dichtbij te bekijken.. ja, we zijn nog niet moe van al die rotsformaties en steen-vergezichten :-) Zeker dit spreekt tot de verbeelding, omdat hier talloze films zijn opgenomen en daarnaast is het gewoon een icoon van het Zuidwesten geworden, ook door de Marlboro en Camel reclames. Onze NP pas is hier niet geldig, de Navajo hebben dit in eigen beheer en vragen een luttel bedrag van 5 dollar per persoon om het park in te kunnen, met auto en al. Hierna kun je met je eigen auto lekker offroad langs alle bekende rotsen rijden en van het uitzicht genieten.
Het is weer lekker warm - what else is new - maar dat mag de pret niet drukken, want wat is dit gaaf om dit met eigen ogen te zien!! Ongelooflijk.
Er ligt hier ook een hotel hoog op de heuvel (maar valt in het niet bij al deze enorme rotsen, niet te bevatten hoe groot(s) deze eigenlijk zijn) en wat een uitzicht heb je hier.. je kijkt recht op een van de Wereldwonderen, zonder ook maar iets anders wat je blik ervan afleidt. SUPER!!
We zijn hier wel een paar uur zoet, met alles bekijken, foto's nemen en bewonderen, ook vanaf het terras van het voorgenoemde hotel. Alles is rood hier, de rotsen, het zand, de mieren die bij mijn sandalen zo tussen mijn tenen lopen: 'ieieieieie, weg, weg...!'
Rond vier uur rijden we hier vandaan, maar we willen ook wel wat gaan eten, want na ons ontbijt hebben we niets meer gehad. Het superdeluxe hotel had niet zoveel soeps te bieden, viel vies tegen. We rijden door een prachtig landschap en zien in het plaatsje Mexican Hat waarom het hier zo heet: een rotsformatie die lijkt op een mexicaanse hoed, genaamd The Hat Rock. Zoiets heb ik nog nooit gezien! Niet alleen rotsformaties ('de Olifant', 'de linker want' 'de rechter want'), maar ook plaatsjes zijn hier vaak genoemd naar iets waar het op lijkt, grappig is dat. Op een gegeven moment zie je het er ook precies in en ga je zelf ook associeren. Ik denk dat het voornamelijk de Indianen zijn geweest die dingen zo benoemen, vroeger al, en dat het daarna naar het Engels is vertaald, maar de Amerikanen lijken deze traditie overgenomen te hebben, want toen we in de boot zaten hoorden we namen als 'Pacman's Geest' - naar een computerspelletje dus - en in de Canyon vanmorgen was een King Kong te zien - naar een film, dus in deze tijd doen we het precies zoals vroeger.
Anyway, time to eat en hoewel 'de Mexicaanse hoed' een heel klein plaatsje is, zien we wel het woord steak opdoemen en een groot aanlokkelijk vuur buiten. De lucht wordt ook donker, er komt vast
een bui aan. Het is pas vijf uur maar we hebben honger alsof het acht uur is. Dus ja, hier stoppen we. Het vuur is de grill waarop het vlees gelegd gaat worden - oeioei Bram krijg ik hier niet
weggesleept voordat hij hier gegeten heeft. Ik bestel gegrilde kip en Bram dus steak en hoewel ze nog een beetje moeten opstarten met alles, is het wel leuk om dit zo allemaal aan te zien als
buitenlander. Er zijn ook veel locals aanwezig, beetje stamkroeg ook hier. Grappig, de eigenaar heeft echt een Wrangler spijkerbroek aan, een mooi gestrekenoverhemd,een cowboyhoed op en een
stofdoek om z'n nek (dit zie je dus niet alleen in films, dit is dagelijks kloffie voor deze mensen!).
Een man komt met een enorme vrachtwagen sla en vlees bezorgen, ja, wat wil je, ze zitten hier hartstikke afgelegen en het is gewoon net een toneelstuk waar je naar zit te kijken. Er wordt niks gezegd, maar iedereen doet ongestoord zijn ding; of dat nu de tafeltjes droog vegen is na de korte onweersbui van net, of de barbecue/grill klaar maken om straks vlees op klaar te maken, de pakbon van het zojuist geleverde nakijken en tekenen, of even nog snel een sigaretje roken voordat je de hele avond moet werken met drankjes brengen en bestellingen opnemen. Leuk om naar te kijken. Brams oog wordt toch vooral getrokken naar 'de swinging steak' (zo heet het hier).. de grill wordt handig door het vuur heen geschommeld, waardoor het niet kan verbranden en toch gaar wordt. Gelukkig krijgen we ons eten dan toch nog redelijk snel geserveerd en het is echt heerlijk, met bruine bonen - capucijners? - erbij, sla en geroosterd brood, ook van de grill. Mjammie, dit smaakt echt goed!
We gaan weer helemaal opgeknapt op weg en dat is maar goed ook, want we hebben nog een flink stuk te rijden. Prachtig, afwisselend Navajo landschap komen we weer tegen, een dustdevil (mini tornadootje van zand dat opkringelt naar boven) en we zien de Vallei van de Goden met een schitterende lucht erachter.
We komen dan uiteindelijk kwart over acht, half negen ongeveer in Moab aan, na een schitterende zonsondergang voor ons gezien te hebben en ook herten in het wild. (huidige stand van wild gezien onderweg: 1x een coyote bij Tusayan, konden we net ontwijken met de auto!!, 2x een eekhoorn, 3x een hert/rendier of elk zoals het hier heet).
Ja, de tomtom gaf aan dat we om kwart over negen, half tien zouden aankomen. Vreemd.. we praten wel iets over tijdsgrenzen maar denken er niet echt over na. Het is vakantie, dus als ik teveel moet nadenken over iets zeg ik steeds, ja, maar het is vakantie ;-) We zijn echt heel moe, hebben voor de verandering een luxe hotel, echt een kamer zoals je die in Nederland aantreft als je een hotel boekt en zijn echt heel moe. Ik wel tenminste! Dus we slapen heerlijk vast, na gelijk nog maar een nacht bijgeboekt te hebben want hier is het echt mooi, we hebben zowaar uitzicht op de bergen vanuit ons raam!
Page (Vlottocht op de Colorado rivier)
Zondag 19 juli: Page (Vlottocht op de Colorado rivier)
Na lekker geslapen en ontbeten te hebben, boeken we een extra dag bij in Page. Zo hebben we wat meer tijd om de dingen te doen die we van plan waren. We boeken ook meteen een hotel voor de dag
daarop, dan hebben we dat ook weer gehad.
We willen een vlottocht (floattrip) maken op de Colorado rivier in Glen Canyon en we willen graag Antelope Slot Canyon zien. Dat moet echt heel erg mooi zijn. We zijn te laat voor de vlottocht in
de morgen, dus dan maar in de middag. We wilden liever in de morgen omdat de zon dan niet zo sterk is, maar het kan niet anders. De dag erop willen we dan Antelope Slot Canyon zien.
We spreken af dat Jannie even beide tours gaat reserveren (de winkeltjes zijn vlakbij) en ik zal de reisblog bijwerken. Een half uurtje later is het geregeld. We gaan om 12:30u. Om de tijd te
overbruggen willen we even lekker gaan zwemmen in Lake Powell. We stappen de auto in en gaan rijden. Zoals bij elk park vragen ze ook hier entree voor, maar wij hebben de Beautifull America Pass
waardoor we gratis in alle nationale parken in Amerika mogen. Handig zo'n pasje. We rijden en we zoeken, rijden en zoeken nog wat meer.... Lake Powell ligt vlak voor onze neus, maar we kunnen niet
bij de oever komen! Er zou ergens een strand moeten zijn en we hebben het in de verte ook zien liggen, maar we krijgen de weg er naartoe niet gevonden. Omdat we maar 1,5 uur hadden totdat de
vlottocht zou beginnen besluiten we gefrustreerd en totaal niet afgekoeld terug te rijden naar Page. Wat slecht aangegeven zeg! In Page kopen we nog wat broodjes voor onderweg en melden ons bij de
touroperator.
Niet lang daarna komen er 3 grote bussen voorrijden. Onze bagage wordt gecontroleerd op wapens en explosieven en dan mogen allemaal instappen. Voor vertrek had ik nog snel even een tabletje
ingenomen tegen zeeziekte, mezelf kennende voor wat betreft watertochtjes....
De bus brengt ons via de hoofdweg eerst over een zandpad. Na een tijdje komen we bij een afrastering. Dit deel van de roiute is dus alleen toegankleijk voor de tourbedrijven en het perssoneel van
de Glen Canyon Dam. Opeens rijden we een krappe tunnel in die ons naar de dam zal leiden. De tunnel is 3 kilometer lang, gaat heel steil naar beneden en aardedonker! Het enigste wat je ziet is het
kleine stukje dat verlicht wordt door de koplamp van de bus. Je moet geen last van claustrofobie hebben! Dan ineens: veel daglicht en kijken we vanaf de voet van de dam tegen de dam aan. Wat een
majesteus gezicht! Helemaal onder de indruk stappen we uit en kijken wat rond.
Het water is mooi helder en donkergroen van kleur. Ondanks dat je dicht bij het water zit, is het er toch best warm. We krijgen allemaal een bouwhelm op lopen naar het opstapbordes. Die moeten we op omdat we ons officiëel op het werkterrein van de Glen Canyon Dam bevinden.
Eenmaal beneden gaan de helmen weer af en we stappen in een van de drie vlotten die op het water drijven. Het zijn grote vlotten met elk 4 pontons en een joekel van een buitenboordmotor
erachter.
We gaan onderweg en het is echt ontzettend leuk om op deze manier de canyon te bekijken.
We moeten ons wel goed insmeren want de zon is erg fel. Het varen gaat heel erg rustig en gemoedelijk.
Je hebt ruim de tijd om alles goed te bekijken en te fotograferen en ondertussen verteld onze gids Rory allerlei historische, grappige en interessante weetjes. Ze staat ook open voor vragen en we
maken daar ook dankbaar gebruik van.
De tocht is fantastisch! Ergens op de helft wordt het vlot aan land gezet en kunnen we uitstappen voor een sanitaire stop en om de petrogliefen te bekijken. Dit zijn tekeningen die duizenden jaren
geleden door de indianen in de harde rots zijn gekrast. Er staan jagers, reebokken, herten en allerlei symbolische tekens op. Erg leuk om te zien.
Dan is het tijd voor een duik in de Colorado rivier...naja...tot m'n middel dan. Het water is echt ijskoud en hoe warm je het ook hebt...als je eenmaal in de rivier staat is het toch wel érg koud. Ik besluit tot m'n middel erin te gaan en dan m'n bovenlijf af te koelen door er wat water overheen te scheppen. Een duik gaat me nét iets te ver. Andere metgezellen nemen wel de duik en komen met een verschrikte blik weer boven. Ook zij hadden de temperatuur van het water iets overschat :-)
Jannie en ik stappen weer op het vlot en gaan het broodje opeten dat we eerder die dag hadden gekocht. Inmiddels was de temperatuur wat gedaald en zaten we niet meer vol in de zon. Ook was er een zacht briesje op gaan steken.Daar zaten we dan. Heerlijk weer, prachtige omgeving, lekker broodje. Een moment om nooit meer te vergeten.
Op het laatste stuk werdt de buitenboordmotor aan het werk gezet. Het gas ging open, het vlot helde achterover en het water spetterde om ons heen.
Gelukkig zaten we achteraan op het vlot want de mensen die voorop zaten kregen de ene golfslag na de andere over zich heen. Ze waren helemaal doorweekt en het water was nog steeds érg koud! Wel
heel erg leuk allemaal en een leuke afsluiting van de tocht.
Uiteindelijk kwamen we bij de eindbestemming, stapten we van het vlot af en weer terug in de bus die ons naar Page zou brengen. In de bus was het aardig stil. Veel mensen hadden een flinke dut gekregen en lagen tegen alkaar te slapen. Behalve Jannie...die was nog volop aan het kletsen...maar ze had snel door dat ook ik inmiddels wel een tukje wilde doen.
We kwamen weer mooi op tijd aan in Page en gingen met de auto terug naar het hotel. Daar even lekker gedoucht en zijn we gaan eten bij een mooi restaurant. Nou is de bediening in Amerika altijd 'overdreven' vriendelijk, maar deze meneer sloeg toch echt wel alles. Het geslijm druipte ervan af! Jannie vondt hem maar een kwal. En ja, daar was ik het wel mee eens! Verder prima, maar waar het eigenlijk om ging...het eten....dat ging dus niet goed. De frietjes waren op, dus kregen we maar aardappelschijfjes. De aardappelschijfjes hadden ze zelf al zo pittig gekruid dat Jannie er geen raad mee wist. Ik vond het wel lekker, maar ja...ik eet pittigere sambal dan een indonesiër. Verder was'ie een aantal keer vergeten de dingen te brengen die we besteld hadden. Die vent snapte er helemaal niks van. Het was wel erg lekker allemaal maar dus niet zo goed bediend.
Maarja...toen was het payback-time! De rekening moest betaald worden.....en dan kan je in Amerika laten zien of je de bediening goed vond ja of nee. Héhé....de fooi dus mooi door de helft hé! Die vent had de hele avond staan slijmjurken voor 3 dollar. Tja..don't fuck with us!
Daarna rustig terug naar het hotel gewandeld en moe maar voldaan gaan slapen. Het was een geweldige dag en morgen moeten we vroeg op om Antelope Slot Canyon te gaan bekijken.
Rit van Tuyasan - Page (Lake Powell)
Zaterdag 18 juli: Rit van Tuyasan - Page (Lake Powell)
Vandaag vertrekken we naar Page. Een tocht van ongeveer 250 km. en aangezien ze hier regelmatig de maximum snelheid veranderen duurt zo'n rit langer dan dat je in eerste instantie denkt. De maximum
snelheid is hier 65 miles/hour (ca. 105 km/u), maar dat is vaak op de wegen ver buiten de steden en dorpen. Vaak is de maximum snelheid 55 mi/h (ca. 88 km/h) of zelfs 35 mi/h (ca. 56 km/h). De
snelheid wordt ook regelmatig beperkt door oversteekplaatsen van wild.
Op de route ligt de East Rim van de Grand Canyon, waaronder het bekende uitzichtpunt Desert View. Dit uitzichtpunt verschilt van de andere punten, omdat je vanaf hier niet alleen de Grand Canyon en
de Colorado rivier ziet liggen, maar ook het woestijnachtige 'achterland' dat kompleet vlak is, met hier en daar een verdwaalde heuvel. Het uitkijkpunt is er erg toeristisch met een flinke
parkeerplaats, een eigen benzinestation, een mooie uitkijktoren, een restaurant, goede toiletvoorzieningen en een 'general store'. Dit soort plaatsen zijn ook vaak voorzien van goed ingerichte
kampeerlaatsen, compleet voorzien van barbeques en picknickbankjes. Erg goed geregeld allemaal en ik kan me dan ook goed voorstellen dat de doorsnee amerikaan graag 'in the outdoors' is.
Het valt me op dat er nauwelijks vliegende insecten zijn. Of ze zijn zo klein dat je ze over het hoofd ziet, dat kan ook. Jannie wordt gemiddeld twee keer per nacht door een mug of vlieg gestoken of gebeten. We weten niet precies wat of hoe, want we zien of horen ze nooit in de kamer. Ik heb er vreemd genoeg geen last van. Misschien vinden ze m'n bloed niet lekker, of ze houden niet van alcohol want ik zit elke avond aan het bier
Bij Jannie zijn de beten/steken wel goed zichtbaar. Gelukkig zijn ze niet heel erg pijnlijk en jeuken ze ook niet zo erg...althans..dat denk ik want ik hoor haar er niet over. Of ze is gewoon een bikkel, dat kan ook!
Maar goed, terug naar het reisverhaal. Onderweg komen we langs verschillende uitzichtpunten, vaak beheert door de Navajo (spreek uit: naavaahoo) indianen die langs de weg allerlei handgemaakte sieraden en andere snuisterijen aanbieden. De prijzen vallen mee, variërend van een paar tot enkele tientallen dollars, afhankelijk van de grootte en wat voor materiaal is gebruikt. Ze hebben veel armbanden en kettingen liggen. Af en toe ook wat weefwerk, windorgels en 'dreamcatchers'. Als je met ze praat zijn ze erg vriendelijk en behulpzaam. Uiteraard met de gedachte dat je uiteindelijk ook iets koopt
40 km. voor Page verlaten we de woestijnvlakte en gaan we met een grote bocht de bergen in. Op de top hebben ze met dynamiet een doorgang gemaakt door de bergkam. We rijden er doorheen en zien in de verte een enorm meer liggen met een klein dorpje en meerder plezierjachthavens. Het is Lake Powell met de Glen Canyon Dam.
Eenmaal in het dorpje aangekomen, rijden we naar ons motel, Page Boy Motel. We grapten dat het misschien wel een homo-tent was, gezien de naam maar het tegendeel is waar. Het blijkt een bikers-motel en de hele oprit staat vol met dikke Harley-motoren en net zo dikke, bebaarde mannen strak in het leer. We kijken elkaar aan en zeggen 'moeten we hiér slapen?' en schieten in de lach. Achja...het is maar één nachtje. Als we naar binnengaan blijkt ons eerder geboekte kamer al vol te zijn. Mis-communicatie geeft de eigenaresse aan en ze kan niks voor ons doen. Ze kan weinig voor ons doen dan een ander motel aanbevelen en wenst ons nog 'good luck!' met het vinden van een kamer want het is zaterdag en dus poepiedruk. We stappen in de auto en gaan al rijdend op zoek naar een nieuwe slaapplaats. De auto's met trailers met daarop speedboats en jachten komen in bosjes voorbij. Dan vinden we een motel. De kamer die we kunnen krijgen gaan we eerst maar bezichtigen. Er is in gerookt en alles stinkt dan ook. We weigeren de kamer en rijden door voor de volgende.
Dan vinden we het RodewayInn. Een budgetmotel met niet de meest beste kamers, maar we nemen hem maar. Het is rokersvrij en de bedden zien er ook netjes uit, maar de badkamer moet nodig renoveerd worden. Het zij zo!
De koffers worden naar boven gesjouwd, we frissen ons snel op en gaan bij een mexicaans restaurant eten.
Na de maaltijd kijken we op onze kamer nog wat TV en gaan dan slapen.
Grand Canyon - South Rim (2e nacht in Tuyasan)
We hebben de hele dag om de Canyon verder te verkennen. Eerst een goed ontbijt bij een leuk tentje hier in het plaatsje. Tuyasan voelt goed aan, natuurlijk horen wij er helemaal bij met onze grote nieuwe wagen en onze opnieuw hervonden eetlust ;-) We hebben nog wat kleine souvenirs gescoord en voor Bram een petje, want het is warm vandaag, de zon schijnt uitbundig. Niet zo warm als in Phoenix, zo extreem zullen we het voorlopig niet meer voelen denk ik, maar het is wel weer om veel water te drinken, je goed in te smeren en om een petje te dragen dus!
We parkeren de auto weer op dezelfde plek en lopen nu naar het bezoekerscentrum, waarvandaan allemaal gratis shuttlebussen vertrekken die je verder in het park brengen dan je met je eigen auto kan komen. Op de kaarten in dit centrum zien we dat we gisteren nog maar een fractie gezien hebben van het totale uitzicht dat je op de grand canyon kan hebben. We focussen ons vandaag op de linkerkant met een tiental uitzichtpunten en komen morgen langs de andere kant als we richting Page rijden. We nemen de bus naar het meest links gelegen uitzichtpunt, Hermitt's Rest en lopen dan zelf terug als het ware, naar het volgende uitzichtpunt waar de bus ons weer een stukje kan meenemen naar het volgende punt.
Hier zie je de Colorado River echt voor een groot deel stromen tussen de Canyon, ongelooflijk hoeveel mooie variaties deze Canyon in zich heeft. Elke hoek, elk ander gezichtspunt is weer een plaatje op zich. We nemen dan ook eindeloos veel foto's vandaag.
Het wil maar niet koeler worden, maar we lopen toch nog een mooi stuk tussen twee uitzichtpunten om op tijd voor de zonsondergang bij het punt te komen dat wij uitgekozen hebben voor dit speciale moment. We staan hier van zes uur tot kwart voor acht, als de zon ondergaat, en het is schitterend.
Er komen steeds meer mensen bij natuurlijk, ik loop wat rond tussen het zicht op de ene kant en de andere en je ziet het licht veranderen, de rotswanden zijn al niet te bevatten, maar door de schaduwen en het oranjerode licht wordt het allemaal nog indrukwekkender.
Er staat een Drenths gezin naast ons die de reis de andere kant op maken, met de klok mee itt ons tegen de klok in, die ons vertellen over wat wij nog in het verschiet hebben. Aardige mensen, ze zijn zelf met de camper onderweg. Het lijkt wel of het vooral Nederlanders zijn die hier komen, naast Belgen, Fransen, Duitsers en ook enkele (tuurlijk) Japanners. Wel leuk om die gesprekken een beetje te volgen, het maakt dat je je een beetje thuis voelt of dat je het met anderen tegelijk meemaakt. Bij Hermitt's Rest hoorde ik een man precies hetzelfde tomtom verhaal bij Jerome vertellen als wat wij ook meegemaakt hadden: 'dus hij zei dat we daar naar rechts moesten, maar het was maar een zandpad, je moet dat echt in de gaten houden anders zou je daar dus zo naar beneden gereden zijn..' - dit vertelde hij tegen andere Nederlanders die daar zaten, ik moest glimlachen toen ik dit hoorde. Ook de Amerikanen zelf vieren hier hun vakantie en komen de bezienswaardigheden van hun grote land bekijken. We zien af en toe een typisch Amish gezin voorbijkomen in oorspronkelijke klederdracht (de vrouwen en meisjes), de mannen mogen gewoon doen waar ze zin in hebben, blijkbaar. Die vrouw droeg wel een flesje Coca Cola. Raar gezicht, in alles zo behoudend en 'kort gehouden' en dan wel cola drinken, haha. De vele, vele foto's spreken voor zich... we hebben een schitterende dag gehad, schitterende dingen gezien... om voor altijd te onthouden. Terug bij de auto is het echt donker, hier is geen enkele verlichting behalve de vele sterren boven ons hoofd! Ze proberen dit park echt zo natuurlijk mogelijk te houden, met zo min mogelijk verlichting. We wensen de Drentenaren nog een goede reis als we met zijn allen in de laatste shuttlebussen gepropt zitten, en zij ons ook. Terug in Tuyasan eten we bij Wendy's, een soort McDonalds, leuk om al die verschillende ketens een keer geprobeerd te hebben, maar niet echt gezond, want we hebben ook groenten en fruit nodig.. nouja, de komende dagen maar meer op letten. Nu dromen over de Canyon, morgen weer verder op pad!
Flagstaff - Tuyasan (Grand Canyon - South Rim)
Jaja, we gaan richting de Grand Canyon rijden! Het is best lastig om je route onderweg verder uit te zetten, want wat wil je gaan zien, welke kant ga je op en laat je dan niet teveel dingen liggen die ongetwijfeld ook mooi zijn en de moeite waard? De grote lijn van onze reis daar zijn we het nu over eens en we gaan eerst de South Rim (de zuidelijke rand van de Canyon) bekijken en komen later tijdens onze reis terug uit het noorden om de noordelijke kant te zien, net als de andere nationale parken die daar liggen. Bij het hotel zit een ontbijt inbegrepen en hoewel ik er niet zoveel van verwachtte, hebben we daar toch prima gegeten, lekker geroosterd brood met jam en een bekertje cornflakes, dan kun je er tenminste weer even tegen.
Gelukkig gaan we weer op weg want dit hotel vind ik toch niet echt je van het. We hebben er ook geen foto van gemaakt, spontaan, haha, dat zegt toch genoeg! We hebben wel goed geslapen en zijn niet wakker geworden door de Amerikaanse trein die hier een stop heeft en dan ook zijn mooie claxonachtige geluid laat klinken. Back on the road again, en wat mooi uitgestrekt is het hier! We hebben vandaag niet zo'n lange rit voor de boeg, gelukkig, draaien lekker een muziekje (genoeg zenders om uit te kiezen in deze auto en zonder reclame want via de satelliet!), zien mooie wolken en het gaat zowaar even regenen. Williams gezien, even kort, en daarna richting Grand Canyon. We vinden het spannend allebei, want hoe zal het zijn als we dit voor het eerst zien? Een beetje zenuwachtig zijn we. We hebben nog geen slaapplaats, dat moeten we eerst regelen. Tuyasan is een lekker toeristisch plaatsje ongeveer 10 km van het Nationale Park de Grand Canyon.
Nu komt naar buiten hoe uitgekook wij zijn hihi, stelletje partners in crime. We parkeren onze auto in de buurt van de grote hotels in Tuyasan in de hoop dat ze een internetverbinding hebben voor hun gasten en proberen het signaal in de auto op te pikken met onze laptop op schoot. Na een paar keer proberen is het raak en kunnen we online om te zien wat de prijzen hier zijn. 189 dollar voor een nacht, lekker duur! We besluiten om bij een paar lodges die niet op internet staan, maar op de man af te vragen wat de prijs voor een kamer is. Een motel is 130 euro en ik zeg dat we er nog over na zullen denken en loop weg. Haha, niet gelijk toehappen als je een zunige Nederlander bent. Ik zeg tegen Bram dat is onderhandelen en Bram zegt dat is niet onderhandelen, dat is gewoon weglopen! :-) We proberen de 7 mile lodge en deze is 75 dollar per nacht, 80 incl. belasting. Kijk, dat is meer volgens ons budget. We willen wel even zien hoe de kamer is, maar als we staan te wachten om dit te vragen, wordt een ander stel geholpen dat er al heeft overnacht en zij zeggen dat het voor die prijs hier echt goed is. We boeken gelijk twee nachten want willen de canyon natuurlijk uitgebreid zien en parkeren onze grote auto tussen net nog even grotere auto's (Ford F450 of F550). Al doende leert men, we hebben nu een kamer gevraagd op de begane grond dus geen gezeul meer met onze koffers.
We gaan nu echt op weg naar het park! We kopen de pas die voor alle parken geldig is, een jaar lang, wat het meest voordelig zal zijn voor ons en rijden door het park, over goedverzorgde wegen op weg naar de South Rim. Ineens kijk ik rechts en zie ik al iets door de bomen heen... iets wat ongelooflijk ver weg lijkt, een enorme ruimte. We parkeren de auto snel en lopen op het uitkijkpunt af. Ongelooflijk wat een uitzicht!! We staan echt versteld, gaan maar even op een bankje zitten om het op ons in te laten werken.
We blijven hier zo twee, drie uur met simpelweg kijken, kijken, stukje lopen, kijken. Foto's maken, verder lopen en kijken. Het is hier ook heerlijk koel, er waait een lekker windje en we horen heel veel Nederlanders om ons heen. We besluiten te gaan eten in Tuyasan en dan 's avonds voor de zonsondergang (rond half 8, kwart voor 8, het is hier vroeg donker) terug te komen.
Het is dan eindelijk zover voor Bram: we gaan voor het eerst in een steakhouse eten dat we eerder gespot hebben in het stadje. Ik heb lekker gegrilde zalm met broccoli en een gepofte aardappel, Bram heeft de grootste steak die er op de kaart staat (24 oz, net even opgezocht, dat is 681 gram!). Het smaakt heerlijk en het is er gezellig druk.
Obers lopen er rond met een cowboyhoed op en er hangen mooie cowboyfoto's aan de muur. Jaa, de Amerikanen weten wel hoe ze dit moeten aanpakken :-) Onze bij vergelijking verlegen ober komt op een gegeven moment niet met de dessertkaart zoals we vroegen, maar met een dienblad vol met desserts waar wij uit kunnen kiezen. Mmm, ik kies worteltaart met limoencrème en Bram gaat voor de chocolademousse. Hij gaat verse voor ons halen en komt terug met veel grotere versies van de twee voorbeelden! Slim hoor zo denkt iedereen ja, ik lust nog wel een lekker toetje en dan mag je typisch Amerikaans een megahoeveelheid gaan verorberen. Lekkere desserts, het is smullen, maar we kunnen niet alles op, hoewel ik wel ver kom met mijn taartpunt ;-)! Mijn ijsthee werd ook eindeloos bijgevuld terwijl het glas nog geeneens half leeg / half vol ;-) was. Overdaad, dat is denk het centrale woord wat steeds weer terugkeert als we hier zijn. Zij zien het hier als simpelweg service, de klant tevreden houden anders verlies je hen en dus je inkomen. Je wordt op je wenken bediend en zelfs meer dan dat. Prima, als je vakantie aan het vieren bent zoals wij!
We gaan terug het park in voor de zonsondergang. De zon is al een roze bol in het westen en als we bij Mather Point komen, waar we eerder die middag ook waren, dan is de lucht al roodgekleurd en de zon zien we net niet omdat deze achter een rotspunt met bomen erop, is. Het is heerlijk om hier te staan, krijg het zelfs een beetje koud op een gegeven moment. Er zijn veel mensen, een paar Mexicanen zijn druk in de weer om nog de goede plaatjes met de familie erop te schieten. Het schijnt dat het licht in de canyon een uur voor zonsondergang het mooist is, omdat dan de schaduwen langer worden en alles rood oplicht. We besluiten om morgen dus in ieder geval een uur voor zonsondergang op een uitkijkpunt te zijn om dit bijzondere moment van de dag hier mee te maken.
Auto ophalen, van Phoenix naar Flagstaff
Begonnen we al te wennen aan de warmte of was het kwik inderdaad iets gezakt in Phoenix? Toen we eenmaal uitgecheckt en wel op de stoep stonden van ons mooi gerenoveerde, 70er jaren-stijl hotel leek het net iets beter uit te houden dan de dag ervoor, de droge warmte om ons heen. We staan te wachten op onze taxi die ons naar de terminal van de autoverhuur zal brengen. Deze taxibestuurder begint zijn verhaal vrolijk met 'what you wanna do is..' oftewel oren gespitst want we krijgen een tip van een lokale expert :-) Deze aardige man adviseert ons om via Prescott, Jerome en Sedona naar Flagstaff te rijden, omdat dit zo'n mooie route is. Dit knopen we alvast in onze oren. Natuurlijk is de bestuurder ook aardig omdat hij graag een wat hogere fooi wil krijgen. Sowieso geef je hier iedereen 10% fooi, maar als je tevreden bent over de service loopt dit op tot 15% of meer. Ik zeg tegen Bram dat ik dit aan de ene kant ook wel jammer vind, je weet hier nooit of ze werkelijk in je geïnteresseerd zijn als ze vragen waar je vandaan komt en wat voor soort reis je gaat maken, of dat het ze om de fooi te doen is. Want iedereen is hier aardig tegen je, de Amerikanen babbelen er ook makkelijk op los, het is alleen de vraag met welke motieven haha. Maargoed, voor het moment zitten we prima in de taxi als hij ons tips geeft en ook - jaja! - vertelt dat Phoenix een van de heetste plekken is waar je kan zijn in de zomer, omdat het midden in een laaggelegen bassin / de woestijn ligt en omringd wordt door bergen. Zodra je gaat stijgen door de bergen in te gaan, wordt het al een stuk koeler. Hoera, dit is precies wat wij gaan doen! Ik vraag voor de zekerheid of het dan in Flagstaff ook een stuk koeler is en hij zegt ja. Aaah, nice! :-) We gaan de auto ophalen bij Alamo in een megagroot gebouw bij de luchthaven en gelukkig weten ze hier hoe ze de airconditioning moeten gebruiken. We moeten even in de rij staan maar dan worden we geholpen door een aardige mevrouw die ons natuurlijk nog de laatste, in onze ogen overbodige verzekering voor het verliezen van je autosleutels probeert aan te smeren. Brams strategie heeft gewerkt! Door al een ruime auto te huren, hoopte hij dat ze deze specifieke auto niet zouden hebben en dan krijg je vanzelf een upgrade naar een grotere auto in dezelfde klasse, zonder dat je hiervoor extra betaalt. Volgens deze mevrouw is de auto die we nu hebben, een Lincoln MkX, twee keer zoveel waard als wat we eigenlijk zouden huren, de Chevrolet Equinox. We nemen de lift naar beneden en gaan kijken waar onze auto staat waar we de komende 25 dagen in rond zullen touren. Dat valt niet tegen zeg!
We controleren of er geen deuken in zitten of dat er krassen te zien zijn, de reserveband erin zit met toebehoren en of de verlichting het doet, Want zodra je de poort uit rijdt, is dat allemaal onze verantwoordelijkheid. Alles is in orde en dan is het time to go! Heerlijk om nu een eigen auto onder onze kont te hebben zeg! We voelen ons zo vrij als een vogel. De tomtom van Bram doet het prima op zijn mobiel en wijst ons de weg. Phoenix is zo ontiegelijk groot, we rijden ook een paar keer mis maarja het is even wennen hè. We komen ook langs Sun City, hier wonen alle bejaarden van Phoenix en omgeving. Ja, echt, hier heeft elk stadsdeel zijn eigen kenmerken qua bewoners en de voorzieningen zijn hier op afgestemd. Ik zie talloze ziekenhuizen en ook mooie luxe afgewerkte appartementen, maar ook kleine huisjes (bungalows) die in een dag gebouwd zouden kunnen zijn. Het duurt echt even voordat we niets meer zien dan prairie en Phoenix achter ons ligt. Het landschap wisselt hier snel, gelukkig, wat het autorijden ook leuk maakt. Al snel gaan we de bergen in, daarna komen we in een prachtig groen gebied vol met dennenbomen en klimmen we nog verder. We stappen uit en inderdaad, wat een heerlijke temperatuur! Dit kunnen wij tweetjes veel beter uithouden hihi. In Prescott doen we boodschappen bij een grote supermarkt en als de vrouw iets aan mij vraagt over een kaart, zeg ik nee omdat ik denk dat ze vraagt of ik een klantenkaart oid heb. O wacht, ze vraagt naar mijn ID omdat Bram wat blikjes bier heeft ingeslagen. Alleen boven de 21 mag je hier alcohol kopen... woow, ben ik in maart 29 geworden, twijfelt ze eraan of ik wel 21 ben!!! wat een opsteker :-) De vrouw achter mij vraagt waar we vandaan komen en ze vindt het helemaal geweldig als ik Holland zeg. Haar man is in Nederland geboren, in 'Skiedem' en ik zeg tegen haar dat ik dat wel ken, dat Schiedam vlakbij Rotterdam ligt. Als de cassière zich er ook nog mee gaat bemoeien, besluit Bram maar te betalen ipv mij en dan kunnen we de winkel uit. Half op de kofferbak zittend eten we lekker een broodje in de zon op de parkeerplaats, het is echt lekker hier, goed uit te houden. We gaan weer verder op weg en komen door het leuke mijnwerkersplaatsje Jerome, met allemaal schattig uitziende winkeltjes en tentjes. Het ligt behoorlijk hoog op een berg en als we door het plaatsje rijden met niet teveel snelheid, zegt de tomtom ineens dat we rechtsaf moeten. Bram zegt droog 'hier??' dat kan niet meer dan een zandpad zijn dat recht naar beneden gaat en inderdaad, als we gewoon de weg rechtdoor volgen en behoedzaam naar beneden slingeren in bochten zien we dat we dat toch echt beter niet hadden kunnen doen. Kortom altijd je koppie erbij houden en niet altijd blindelings dat ding volgen! Sedona is prachtig, met de rode rotsformaties die we zien en we raken al bijna gewend aan dit bijzondere landschap.
Hoe snel je went aan ongelooflijke dingen die je ziet. Bram zegt stel je nou voor dat je eerst gewoon in Helmond bent en dan ineens hier bent en dit zo ziet. Ja, dan weet je weer hoe bijzonder deze natuur hier is. Ook de afstanden, elke keer weer een uur of anderhalf uur naar het volgende plaatsje, vinden we heel snel normaal, maar in Nederland is dit verre van normaal en vinden we het snel een hele reis als we anderhalf tot twee uur moeten rijden ergens naartoe.
We hebben een flinke reis gemaakt als we rond 8 uur 's avonds in Flagstaff arriveren. Om half 1 's middags gingen we rijden in Phoenix, dus reken maar uit. In Flagstaff is genoeg te doen, de neonverlichting nodigt ons aan alle kanten uit om te komen eten, drinken, een hotel te boeken; kortom de dollars flink te laten rollen en plezier te hebben. Wij hebben een kamer in een inn die weer in motel stijl is opgebouwd, we parkeren onze auto weer vlak voor de deur alleen moeten we helaas de trap op met onze koffers. We zijn hartstikke moe, maar willen ook eten om het ritme er helemaal goed in te krijgen. We gaan naar een soort van Mexicaans restaurant waar we op zich prima eten voor niet teveel geld. Daarna snel terug naar onze hotelkamer, die minder verzorgd is dan in Phoenix, maar gelukkig ligt het bed prima!
Eerste dag in de United States of America!
Dinsdag14 juli 2009
En geslapen dat we hebben! Eindelijk konden we na de lange reisonze benen strekken in ons kingsize bed tussen de schone lakens... heerlijk. Wel even wennenaan de herrie van de airco, maarja als het buiten 45 graden is dan is het hard werken om het in de kamer rond de 25 graden te krijgen. Af en aan sloeg die aan/uit. Omdat hier alles in Fahrenheit is, is het net of we boven ons kookpunt zijn hihi want de temperatuur loopt wel op tot 110 - 120 Fahrenheit.
Anyways, na een uit-ge-brei-de lunch met -typisch Amerikaans, frietjes en een soort aardappelkroketjes bij de broodjes - was het time to relax! Allebei moesten we rond 2 uur even uitrusten op bed (we hadden besloten lekker een siesta in te lassen afgekeken van onze Mediterrane zuiderburen), ik ging lezen en Bram viel al snel weer in slaap... ook al had ie zich voorgenomen dit niet te doen, oeps. Rond half 5 besloot ik het zwembad eens opte gaan zoeken en daar heb ik heerlijk in de schaduw gelegen, gezwommen en gelezen. Ook een combinatie van lezen en liggen in het zwembad uitgevonden op een van de bankjes in het bad, lekker koel!! Heerlijk uitgekeken op de toppen van depalmbomen boven mijn hoofdwaar de zon nog inscheen en die waaiden in de warme föhnwind. Fijn hoor, zo'n zwembad, we hebben ons voorgenomen om elke keer een hotel met zwembad uit te zoeken hier in de VS - lekker decadent. Keep it cool!
Bram kwamnadat hij een schitterende zonsondergang had gezienook nog in het zwembad chillen. 's Avonds koelt het niks af dus het zwembad is de ultieme plek, dachten ook meer hotelgasten, wantmeer gastenbegonnen er naartoe te komen met een beker met ijsblokjes in de hand. We besloten dat we allebei nog vol zaten van de megalunch dus we hebben eigenlijk niets meer gegeten 's avonds. Lekker op bed nog wat tv gekeken en gelezen, uitrusten want morgen gaan we de huurauto ophalen en naar ons volgende hotel... Bram had weer een mooie gevonden en geboekt online, in Flagstaff. Ogen dicht en slapen maar!